Rod Stewart – Tears of Hercules

Rod Stewart, de Schotse rots in de branding. De man van The Faces is al jaren solo heeft tientallen hits op zijn naam staan. Met het album Time wist hij een prima comeback te maken. Nu weet hij Heracles of Hercules tot tranen toe te raken.

Voor Stewart is het een album waar hij met hart en ziel aan heeft gewerkt. Touchline is een ode aan zijn vader en zijn geloof dat dit album tot een van zijn beste is, zal hij over 10 jaar anders gaan benaderen.
Ok, de man heeft zijn maatje Marc Jordan weer op opgezocht en samen waren ze al verantwoordelijk voor de 90’s song ‘Rhythm of My Heart’ van het Vagabond Heart album. Met toetsenist Kevin Savigar weet hij dit album, net als de laatste drie te produceren. Toch waren de 80/90 album niet zijn beste albums.

90’s sound

De titel geeft hier even een andere draai wanneer we ‘One More Time’ horen. De feestpartij van Stewart neemt een niet positieve wending en het opvolgende ‘Gabriella’ maakt het niet beter. De songs zijn ver onder de maat als het gaat om een bluesy rock zanger met een rauwe stem die het publiek laat meedeinen met ‘Sailing’, ‘Young Turks’ of ‘I Don’t Wanna Talk About It’.
We geven de man een kans met de Grand Funk Railroad cover ‘Some Kind of Wonderful’. Wanneer Stewart dit ook volledig om zeep heeft geholpen, weet hij nog dieper te zinken met Koookooraramabama wat iets met Bananarama  onder een palmboom moet worden. Dan gaan we liever voor een Bananarama onder een palmboom zonder dit nummer.

Teleurstelling

Het album wordt er niet beter op, of hierdoor worden we beperkt om tot het einde door te luisteren.
Het is duidelijk dat het voor mij een erg teleurstellend album is geworden, terwijl de man door de jaren heen prachtige platen heeft gemaakt.