De Amerikaanse band Queen of the Stone Age presenteren zich op de grote festivals. Het past bij de promotie voor het nieuwe album. Inmiddels is Villians alweer ruim 6 jaar oud en heeft Josh Hommes niet stilgezeten. Naast zijn bijdrage aan Iggy Pop waren er diverse producties van albums en gastoptredens voor de man. Daarnaast spelen er persoonlijke issues waaronder een scheiding met zangeres Brody Dalle, overleiden van zijn maatje Mark Lanegan en een kankerbestrijding dat ook inpakt heeft op je leven.

Of dit nu allemaal geleid heeft tot een betere Queen of the Stone Age album, zal de tijd het leren. Op het eerste gehoor zijn de songs wat vlak. Gedurende het album wordt het album beter en zitten de sterke songs in de kofferbak van het album. Van de klaagzang, met  een zangstemmetje a la Bowie, van ‘Cornvoyeur’ naar de het beter en dramatische ‘Emotion Sickness’. Dan hebben we het eerste deel (de a kant) van het album gehad. Deze kant bevat de verwachte songs die we kennen van QotsA. Maar dan luchtiger en zijn ‘Time & Place’ en ‘Made To Parade’ de hoogte punten. Stevig beukende door het nummer krijgt dit weer een good old times sfeer.

Wanneer het even niet over de scheiding en eigen ellende gaat, weet Hommes weer af te geven op de omgeving en ellende die er in de wereld ontstaat. De vrolijke klanken van ‘What The Peepshow Say’ en het heerlijke ‘Sicily’ zijn de juweeltjes van het album. De heren weten weer melodie in de songs te brengen. Gedurende de tour zien we langzaam de songs op de setlist ontstaan.
Met het ‘Straight Jacket Fitting’ weten we dat Josh zijn oude leren jas weer uit de kast haalt, en het past. De man voelt zich 20 jaar jonger. Pakt zijn gitaar en gaat terug in de tijd. Even kijken en proeven wat de juiste sound is en of hij het nog verleerd is opnieuw te leren. New Romance heeft hij geen tijd voor, dat komt te zijner tijd wel.