En weer is daar dat Omnichord dat mede bepalend is voor de “sound” van het tweede album Star Eaters Delight van de Amerikaanse singer/songwriter Lael Neale.
Het Omnichord
Tijdens de pandemie schreef de Amerikaanse het materiaal voor haar tweede album Acquainted with Night maar bracht het pas in 2021 uit. Rode draad qua “sound” was dat Omnichord; zo’n elektronisch speeltuigje waar je feitelijk een compleet orkest uit geproduceerd krijgt. Je hebt ze in alle prijsklassen maar volgens mij is Suzuki marktleider. Met opener ‘I Am The River’ heeft ze het instrument wederom in de hand genomen; een vlakke drumbeat krijgt kleur door de muzikale versieringen in combinatie met een refrein dat als een oorwurm functioneert en zorgt dat je meteen alert bent. Dat Lael een echte singer/songwriter is en dus veel meer dan dat speeltje dat zoveel geluidjes kan produceren blijkt wel uit het volgende nummer ‘If I Had No Wings’; een haast kerkelijk klinkend orgel vormt het muzikale fundament maar het is toch echt de stem van Lael die zorgt dat dit nummer staat als een huis.
Ze kan ook een zangeres pur sang zijn
Wat vooral opvalt is dat Star Eaters Delight wat meer diversiteit kent dan het vorige album. Zo is ‘Faster Than The Medicine’ misschien wat nerveus, hyper en wat psychedelisch maar daar staat een heel fijn en lichtvoetig nummer als ‘Must Be Tears’ dan weer tegenover. Gaandeweg hoor je ook de zangeres pur sang in Lael boven komen drijven want de Amerikaanse heeft gewoon een heel mooi stemgeluid. ‘No Holds Barred’ en afsluiter ‘Return To Me Now’ hebben beiden een wat Lo-Fi achtig karakter maar krijgen mede door de stem van Lael naar elke luisterbeurt meer glans en we ontdekken steeds nieuwe muzikale luikjes zoals een vleugje Country bij ‘No Hold Barred’. Toch is het hoogtepunt van het album het ruim acht minuten durende ‘In Verona’. Het is een haast meditatief eposachtig nummer dat prachtig is door eenvoud; drie pianoakkoorden en het kleine beetje galm creëren een mysterie dat door de stem van Lael versterkt wordt. De diverse verwijzingen naar een ver verleden (“Catacombs, catacombs / What Jesus Said In Verona / Reliquary / Holy Water”) versterken dit gevoel. Met Star Eaters Delight slaat Lael Neale muzikaal deels nieuwe wegen in en zet ze de volgende stap in haar muzikale carrière. Zelf zegt ze hierover: “This album is more external. It is a reaching back out to the world, wanting to feel connected, to wake up, to come together again.” Gun Star Eaters Delight enkele luisterbeurten en je zult de kracht zelf ervaren. Veel luisterplezier!
