Vorige week was daar de release va Dream Of America, het derde album van de Amerikaanse singer/songwriter Hannah Aldridge. Laat je vooral niet misleiden door de ogenschijnlijke “standaard” portretfotografie op de albumcover maar beoordeel dit ijzersterke album op basis van de muzikale standaard!
Klassieke scholing
Ze groeide op in de omgeving van Muscle Shoals, Alabama in een gebied dat bekend staat als de “Bible Belt”. Met een vader als Walt Aldridge zijn de muzikale genen niet vreemd. Ze genoot een wat klassieke muzikale opleiding op piano maar als jonge twintiger ontdekte ze onbegrensde mogelijkheden van de gitaar. Haar debuut Razor Wire en de opvolger Gold Rush werden goed ontvangen en nu is daar dit nieuwe, derde album. Overigens woont en werkt ze op dit moment in Nashville. Binnen het Americana-genre is het al jaren dringen geblazen. Er komt heel, heel veel muziek uit van artiesten dus het is lastig om je plekje op te eisen maar wonderwel heeft Hannah een formule én een stijl gevonden waarmee het haar waarschijnlijk gaat lukken. Hier en daar lezen we de hokjes waar in ze gezet wordt qua muziekrichting en waarschijnlijk zijn ze allemaal waar. Deze recensent zou wel overal “Noir” aan willen toevoegen en na het luisteren van Dream Of America zul je als luisteraar deze toevoeging wel begrijpen.
Doorspekt met melancholie
Na een kleine twintig seconden is daar ineens die stem die er voor zorgt dat alle aandacht naar deze zangeres gaat. Een diepe, donkere maar warme stem is hoorbaar en de klanken van ‘Dorero’ stromen de kamer in. Meteen is er de vergelijking met de stem van Lucinda Williams, maar dan de jonge versie zonder het rafelige en ruwe randje. Vervolgens is daar de eerste cover op dit album; ‘Portrait Of The Artist As A Middle Aged Man’ is omgeven met een zweem van melancholie waarbij Hannah bepaalde delen als een soort “spoken Lyric “ benaderd. (“no one’s singing Christmas songs around here / when you’ve hurt the one’s you love the most, it’s best to disappear up the coast”). Maar er staat nóg een cover op dit derde album en niet de minste. Hannah’s interpretatie van ‘Psycho Killer’, dat we nog kennen van de Talking Heads, ligt echt mijlenver verwijderd van het origineel maar is beklemmend mooi geworden. Ze kiest voor een hele langzame, wat lome melodielijn, met een soepele onderliggende beat en zingt zo nu en dan wat in het Frans. Kippenvel.
Duet met Ben Glover
Met het fijne en wat zwoel klinkende ‘Beautiful Oblivion’ wordt het eerste deel van gesloten. Het is wellicht het hoogtepunt van het album en we horen een duidelijke “twang”, een vleugje country en het nummer krijgt een wat filmisch karakter mee. De pedalsteel versterkt de country-invloeden op het ingetogen ‘Unbeliever’ en nergens is de vergelijking met een jonge Lucinda Williams duidelijker dan hier. De open vraag is waarom de amper één minuut durende soundscape tot titelnummer is gepromoveerd, of het moet dat gevoel van een naderend onheil zijn……. Overigens vloeit dit nummer naadloos over in The Fall’, waar we naast Hannah de rafelige stem van Ben Glover ontwaren. Juist dat ruwe in zijn stem zorgt voor een adembenemend duet. Via de 2-minuten durende “spoken Lyric’ ‘Catacombs’ is daar dan de heerlijke afsluiter ‘The Great Divide’; de stem van Hannah gaat wat meer open alsof ze inderdaad aan het einde van haar verhaal is gekomen. En dat verhaal krijgt natuurlijk een vervolg want Dream Of America is een prachtige, sfeervol album geworden en biedt heel veel perspectief voor de carrière van Hannah Aldridge. Veel luisterplezier.
