De Haagse artpop gothic act wist eind 2017 de eerste singles van het vorige album Straight Stories te presenteren. Na shows op vele festivals, shows in Boekarest en NYC kwam de corona. In deze periode heeft het trio nog een streamingshow weten te geven. Maar nu is het tijd voor een nieuw geluid van Pim van Riezen, Marcel Peters en Petra de Winter.

Het album kent een stijl dat niet direct in hokjes te vangen is. Dan is er ook ruimte voor ontwikkeling en crossovers. Dit is hier optimaal aanwezig. Tussen de theatrale gothic sound weet de jazz sound zich te worstelen. Het stevige zanggeluid van de Winter drukt een grote stempel op de volledige sound van deze band.

Met ‘Senta’ weet de band de balans tussen deze stijlen in balans te houden. Het dromerige piano nummer ‘Wings of the Night’ is als een musical song dat met lichte strijkers de piano ondersteund en soms het heft overneemt. Kwetsbaar en mooi in combinatie met de zang. Dat is even andere koek dan de goed geslaagde cover van Joy Division ‘New Dawn Fades’. De koren gezang van het nummer ‘Elsa’ is weer een ander geluid van het album. De afwisseling van dit geheel maakt het album misschien wel afwisselend maar ook onvoorspelbaar. Zeker wanneer de band met Politieman een Nederlandstalig nummer ertussendoor gooit. Het maakt dat het niet meer een geheel is, onlangs dat het allemaal prima songs binnen het genre zijn.

Hoe langer het album wordt, de meer het in herhaling gaat vallen en daardoor is de nieuwigheid er af. Toch is het een ontspannen album en kent de herhaling de kracht van de muziek.