Het nieuwe album van Damon McMahon, betekend bekend als Amen Dunes, heeft de titel Death Jokes meegekregen. Na een stilte van zes jaar is de Brit eindelijk terug met zijn meest experimentele album tot op heden.
Zes emotionele jaren
McMahon heeft in het verleden al eens vaker albums uitgebracht die lastig te doorgronden waren maar met Freedom uit 2018 was daar ineens dat zeer toegankelijke album dat alom op lovende kritieken kon rekenen. Inmiddels zijn we zes jaar verder en heeft de Brit gezondheidsproblemen gekend maar daar staat tegenover dat hij de trotse vader van zijn eerste kind is geworden. Het album opent met de titeltrack en eigenlijk is daar meteen het eerste moment van verbazing; een drummachine en wat aanslagen op een piano worden aangevuld met samples van Lenny Bruce, Richard Pryor en J. Dilla. Na amper een minuut maakt de magie ruimte voor verbazing.
Experimenteren en ceativiteit
Dit soort experimenten of soundscapes komen we meer tegen op Death Jokes. ‘Joyrider’, ’Solo Tape’ en ‘Predator’ zijn muzikaal uitgewerkte gedachtenspinsels met beats, synths en percussie waarvan de bedoeling onduidelijk is. Daarom heen ontvouwt zich een bijzonder gevarieerd album waarbij hij McMahon totale creatieve vrijheid claimt. Zo is ‘Ian’ ingetogen en dromerig met langgerekte vocalen en vormt met ‘What I Want’ voor een eerste hernieuwde kennismaking met Amen Dunes. Met ‘Rugby Child’ noemen we de eerste voltreffer; percussie en gitaren ondersteunen Dunes maar na ruim een minuut ontbrandt dit nummer dan toch echt. Daarna volgt met ‘Boys’ nog een prijsnummer; direct en ook weer voorzien van enkele muzikale verassingen in de vorm van samples maar Dunes bewijst hier vocaal nog steeds over een puntgave stem te beschikken. Het einde is dan weer zodanig experimenteel dat wellicht je wenkbrauwen gaan fronsen aangezien de Brit hier weer met alle bestaande structuren binnen de muziek speelt.
Een 9 minuten durend muzikaal epos
‘Exodus’ is een soort van gebeeldhouwde ballad met synths als fundament, ‘Purple Land’ is waarschijnlijk het beste nummer op deze plaat en met ‘Round The World’ noemen we waarschijnlijk het muzikale epos van Amen Dunes; in ruim 9 minuten worden we op een ondoorgrondelijke reis meegenomen vanuit een pianomelodie naar een industrieel aandoend deel met beats en dubs. Vervolgens dalen we uiteindelijk af naar een melancholisch klinkend einde waar we enkele Franstalige gespreksflarden horen, begeleid door een Oosters snaarinstrument. Met ‘Poor Copes’, wederom met samples van Bruce en Pryor, wordt dit Death Jokes afgesloten. Echter niet voordat hij ons nog weet te verrassen met het wiegende en Countryfolk doorspekte ‘Mary Anne’ en het meer dan uitstekende en wat duistere ‘I Don’t Mind’. In de (lange) aanloop naar dit album lezen we dat meer dan 20 pogingen tot samenwerking met muzikanten op niets zijn uitgelopen. Death Jokes is dan ook een bijzonder soloproject geworden waar alle gevoelens en ervaringen van de afgelopen zes jaar worden samengesmolten. Onnavolgbaar, soms wat duister, direct en met emoties doorspekt. Veel luisterplezier!
