De naam van David Middelhoff doet niet direct bij iedereen een lampje branden. Toch zijn er miljoenen Nederlanders die een album van hem in de kast hebben staan en deze man op het podium hebben zien staan.
De bassist /gitarist van o.a. Acda & de Munnik levert nu na 35 jaar zijn eerste solo album. “Het is eigenlijk een loop van omstandigheden. Zoals je weet heb ik een tijd bij Acda & de Munnik gespeeld. Dat was een lopende trein. Je kunt zeggen dat het mijn eerste solo album is, maar daarvoor heb ik zo’n 10 platen gemaakt!”
Middelhoff geeft duidelijk aan dat hij al jaren in de wereld van de Nederlandse muziek meegaat. Naast de bassist zijn bij Acda & de Munnik is hij verantwoordelijk voor de vele composities van de heren en screef hij voor diverse theaterstukken waaronder die van Claudia De Breij, All Star The Musical, Simone Kleinsma en van Thomas Acda.
“Ik heb met de jongens vele liedjes gemaakt. Het idee was er wel altijd, maar de ambitie bracht dat er genoeg andere dingen te doen waren. Maar ja, dan veranderd er ineens iets omdat Acda & de Munnik ophoudt. Ik ging voor anderen schrijven en de corona! Dan is er ineens een hoop tijd!” “Thuis heb ik een eigen studio en daar kun je veel ideeën kwijt. Toen kwam het al snel.”
Een nieuw geluid
Het album kent een sfeer dat we van de man kennen. “Ik heb wel echt gepobeert om een eigen popplaat te maken. Iets meer in de 70’s stijl. En natuurlijk zitten er wel wat componenten van Acda & de Munnik in, omdat ik een van de breinen ben van de liedjes die er toen zijn gemaakt. Ik heb bewust het kleinkunst gedeelte er uit gehaald om tot een nieuw geluid te komen. Het nummer van Drs. P. dat erop staat (‘De Zusters Karamazov), al zouden mensen zeggen; dat komt uit het theaterhoek. Maar toen ik het weer eens hoorde, omdat mijn zoon dat wilde hoorde zat ik wat mee te pingelen. Ik dacht dat is geinig dat kun je laten rocken en The Black Crowes achtig maken. Dan blijft de tekst alleen nog over. Dat is vrij geniaal en grappig. Dat vond ik wel een mooi statement om een theater nummer uit het theater te halen en dat te laten rocken! Hahahaha”
Een echt solo album
“Het is een echt solo album. Ik heb alles ingezongen en de koortjes, waar ik ook in zit heb ik twee jongens (Remco en Bart Sietsema) voor ingehuurd en voor percussie Laura Trompetter. Verder is het echt in mijn homestudio zelf ingespeeld en echt zelf gemixt. Een van mijn favorieten is “Nooit Was Ik Zo Hoog”. Het is dan ook een buitenbeentje op het album als het gaat om de stijl. Het is goed gelukt en ben er net zo trots op als het openingsnummer ‘Alles Klaarde’.
Traditioneel oud Engels
Een van de bijzondere liedjes is het nummer ‘De Man van Dubbel Doen’/’The Man Of Double Deed’. “Het is wel interessant want ik heb het uit een film die ik keek. Daar kwam het in voor. Dat intrigeerde me. Dat heb ik toen opgezocht en het blijkt een 18de eeuws volksgedicht te zijn. dat heeft wel een mooie cadans wat ik zou willen vertalen. Het is niet helemaal origineel gebleven maar toch goed geslaagd dacht ik en heb er een minor blues op los gelaten. Het is wel een kern achtig ding denk ik. Ik had het album al klaar en ik dacht er moet nog iets bij een dat is dit nummer geworden. Het is ook het enige nummer met alleen een gitaar.”
Persoonlijk album
“Er zitten best persoonlijke stukken in hoor. In het nummer ‘Wat Had je Dan Verwacht’ wordt een link gelegd met The Beatles. Die zijn voor mij en voor heel veel muzikanten, omdat je er gewoon niet omheen kan. The Beatles zijn een van de grootste voorbeelden geweest. Mijn teksten zijn veel meer vanuit intuïtie geschreven. Dat is dan ook het verschil met Thomas. Hij heeft veel beeldende teksten en vindt dan geniale dingen. Met Wat Had Je Dan Verwacht is het meer een statement, terwijl de rest van de teksten meer esoterisch zijn. Laten we zeggen, het gaat meer over gevoel en vrijheid. Het is meer de fantasie dat je kunt leiden in het leven. Daar is het album eigenlijk eerst mee begonnen.”
60’s Hippie Shit
Het grappige is wanneer je ‘Hippie Shit’ neemt…. Joh ik kom uit een nuchtere omgeving en ben helemaal niet van de zweverigheid Alleen het grappige is dat je soms toch ervaart dat je vluchten in de eerste gevoelens die je als kind had. Die blijven altijd onder de oppervlakte borrelen en op bepaalde momenten komen die naar de oppervlakte en manifesteren zich en sturen je beleving op dat moment. Een moment van verdriet, blijdschap of euforie. Dus dat is een bepaalde vaagheid en niet concreetheid. Een instinctief gevoel wat in mijn beleven vooral in de jaren 60/70 door de Hippies, de nieuwe generatie, uitvergroot werd. Dat is een eigen leven gaan leiden. De Hippie is een vage dude die maar wat voor zich uit lult. Maar eigenlijk is de constatering van die generatie nog zo gek niet. Omdat het een rol speelt in ieders, maar zeker in mijn leven. Die tekst is dan ook de aanjager voor het album! Het is dan ook een leuke titel voor een plaat toch? Het gaat over mijn inspiratiebronnen.“
De bijzondere hoes
“Een leuk detail is dat ik laatst in New York was voor een klusje. Toen heb ik de foto genomen die op de hoes staat. Het is een afbeelding van West 14th street die ik heb gemaakt met een rode zonnebril. Hierdoor is het een zomers 70s look ontstaan. Het grappige is dat mijn liefste plaat Rubber Soul van the Beatles….Toen ik naar de hoes ontwerper ging wilde ik hetzelfde lettertype van dit album. Het staat in de hoek. Hij zei dat weet ik niet, dat moeten we anders doen. Toen keken we naar de hoes en de foto. En dan bekijken we de Fab 4 op de hoes. Dat staat precies in hetzelfde perspectief en dat is grappig dat we dat later pas hebben gezien. Maar toen was het duidelijk. Deze foto moet het worden. Nog grappiger is dat ik laatst dus in New York was en gingen we naar een muziekwinkel omdat we wat nodig hadden. En dat blijkt nu een winkel te zijn die ook op deze foto staat. Erg leuk dat ik toen in de eigen foto liep wat nu de hoes is.”
Het album is dan ook een heerlijk Nederlandstalig popalbum geworden. De liefhebbers van de Nederlandse muziek zullen hier zeker veel plezier aan gaan beleven!
