Op 28 april 2021, in coronatijd, trokken acteur Jacob Derwig en muzikant Tim Knol samen de Schoorlse bossen en duinen in. Dit verslag, geschreven door Barend Brieffies, verscheen in de tweede editie van het clubblad van de wandelclub De Wandelgang.
Door Barend Brieffies, met foto’s van Barend Brieffies zijn telefoon met uitzondering van bovenstaande selfie. Die is van Jacob
WANDELEN. Acteur Jacob Derwig doet het graag. Het hoofd leeglopen en ruimte maken voor creatie. Het piekeren stopt en de ideeën beginnen te stromen. Wandelen met vrienden door Schotland, met familie over bergen in Noord-Italië en dwars door Nederland langs het Pieterpad. Over het Pieterpad later meer.
Vandaag wandelt Jacob Derwig met Tim Knol. Tim en Jacob. Of Jacob en Tim. Daar moeten ze zelf maar even uitkomen. Ze wandelen door de bossen en duinen bij Schoorl en het lijkt alsof ze elkaar al jaren kennen. Elf kilometer kletsen.
Het gaat over afvallen, maar ook over aankomen. Tim viel af, en Jacob moest eens voor een film flink aankomen. Spiermassa kweken. Een normaal mens eet zo’n 2.000 calorieën op een dag, maar Jacob moest tegen heug en meug meer dan 4.000 calorieën eten. En dan sporten, hele dagen, om meer spieren te krijgen. Gelukkig zijn er altijd apps die kunnen helpen, om af te vallen of om aan te komen. Voor alles is wel een app. Ook voor het wandelen. Maar Jacob gebruikt liever een boekje. Ook over dat boekje later meer.
Mooi hoor, daar bij Schoorl. Je vindt er de hoogste duinen van het land, een prachtige zee met zandstrand, heide en heel veel bos. Tim vindt het soms lijken op een prairie in Texas, en dan weer op een bos in de Eifel. Maar Jacob vindt dat vergelijken niet nodig. Schoorl is gewoon Schoorl, en dat is prachtig.
Dan gaat het over corona. Natuurlijk. En hoe je tijdens de pandemie je ambacht kunt blijven uitoefenen. Tim kan met een gitaar achter in de auto het land in en veel blijven spelen. Voor minder mensen en op anderhalve meter en zo, maar toch. Voor Jacob ligt dat anders. Moeilijker. Een filmset is ingewikkeld en met veel mensen, en ook theaterproducties benodigen licht, geluid en decor. Dat past niet zomaar even achter in de auto.
Dan maar streamen. Dat gaat Jacob binnenkort doen, met zijn nieuwe voorstelling over een heel bijzonder boekje.
Boekje? Dat kan eigenlijk niet. Net als bandje. Als dat kan, dan kan acteurtje ook. En wie is dan een acteurtje? Is Danny DeVito dan een acteurtje en Ashton Kutcher een acteur? Dat verkleinen is nergens voor nodig. Iets wat klein, dun of onbekend is, kan net zo goed groots en meeslepend zijn.
Goed. Het is een boek. Het heeft weinig pagina’s, maar het is goed, bijzonder, ontroerend, lief en zegt zeer veel. Grief Is the Thing with Feathers is de titel en Max Porter is de auteur. Een verhaal over een vader en zijn twee zoons, die achterblijven na de plotselinge dood van hun echtgenote en moeder. Lees het. En ga kijken naar de toneelbewerking die Jacob samen met Erik Whien heeft gemaakt.
Dan nog dat Pieterpad. Jacob is er mee bezig. Hij loopt af en toe een etappe. Aan de hand van een boek, geen app. Een boek met kaarten en informatie.
Velen denken dat het Pieterpad een middeleeuwse pelgrimsroute is, maar niets is minder waar. Het Pieterpad is tussen 1978 en 1983 bedacht, gelopen en beschreven door Toos Goorhuis-Tjalsma uit Tilburg en Bertje Jens uit Groningen. Twee vriendinnen die vonden dat Nederland wel een serieus langeafstandspad kon gebruiken. Ze waren geïnspireerd door een wandeltocht in het Duitse Zwarte Woud en wilden iets vergelijkbaars in Nederland tot stand brengen. Zo geschiedde. Echt waar.
De wandeling door het Schoorlse landschap is ten einde en bij een kop koffie geeft Jacob nog een tip:
“Het Pieterpad begint in Pieterburen – ergens aan de Hoofdstraat aldaar – maar je kunt veel beter even naar de Waddenzee lopen en daar beginnen. Dan loop je namelijk écht helemaal van het noordelijkste punt van Nederland tot het zuidelijkste punt. Als er toch 482 kilometer gewandeld moet worden, dan maken die paar honderd meter ook niet meer uit.
Kleine moeite, groot plezier.”
