e Ierse zanger Pa Sheehy was de afgelopen weken in Nederland om zijn nieuwe album  Maybe It Was All For This te promoten. De live shows door het hele land is het beginpunt voor zijn solocarrière van de zanger van de populaire band Walking On Cars.

“Ja, we hebben al wat shows in Ierland gedaan en ik zat in de mood. Daarna werd het kerst en was ik met mijn familie. Het was nu even wennen om weer in de tour modus te komen, maar het is fijn om zo ontvangen te worden!”

De zanger is ontspannen en gemotiveerd om zijn solo project te introduceren. We doen inmiddels als band alles zelf. Van tourmanager techniek en promotie doe ik zelf hahaha.
Op dit album ben ik meer mezelf en heb vele verhalen in mijn hoofd dat ik wil vertellen. Enkele songs hebben nu het licht mogen zien en dat is fijn. Er zijn vele kleine belangrijke dingen die nu bij elkaar komen.
Ik wilde niet eerder met een album komen voordat ik alles goed had uitgezocht en in balans had. Het is begonnen met enkele EP’s wat de zoektocht is geweest naar waar ik nu met deze band sta. Er nog vele songs liggen en wanneer ik met de band nu naar de studio ga, ligt er zo weer een nieuw album.

Persoonlijk album over het dorp

“Dit is een album dat vooral over mijn mooi dorp gaat. Het is een dorp dat ligt bij de zee en kent een riviertje. Vandaar dat het water ook met regelmaat in de songs terug komt. ‘Towards the Water’ en By The Side of the River’ zijn enkele songs’ dat over mijn dorp gaat. Het album  is dan ook een persoonlijk album en erg intens voor mij. Het gaat om de emotie die diep gaat en sinds mijn release van de EP ‘The Art of Disappearing’ werd het nummer “I Saw You At The Funeral’ door veel mensen gewaardeerd. Het is wel fijn maar het is voor mij een enorm beladen song. Inmiddels speel ik het niet meer live omdat het telkens te dichtbij komt. Soms moet je het daar laten.”
“Voor dit album is een song  over mijn beste vriend ‘My Old Friend John’ ook een beladen song geworden. Ik heb hem het laten horen voordat het gereleaset werd. En ik heb hem nog gevraagd Of hij zijn naam nog wilde veranderen. Maar hij was hier wel blij mee. Het is een friend die ik heb leren kennen in de afkick kliniek. Ik heb het refrein geschreven om 10 uur ‘s avonds  en om 4 uur ’s ochtends was het klaar. Het is te persoonlijk en kon ook geen mensen vinden om samen te kijken naar het nummer. Ik heb toen alle info erin gezet waardoor het erg persoonlijk werd.”

Walking On Cars

“De Walking On Cars was een radio hit band en dan is het toch anders.  We wisten dat heel goed vorm te geven. Het werd voor ons te gemakkelijk om dat soort songs te schrijven en dat werkt niet meer bevredigend. Ik ben gestopt met het luisteren naar popmuziek. Ik geniet er niet meer van en daarom heb ik een andere draai gegeven aan mijn eigen songs. Het was de radio hit cyclus en popstructuur van de songs waar ik tegenaan liep. Waar de intentie van de songs niet meer uit de verf kwam en geeft dit als solo artiest ruimte om je verhaal en muziek zelf te maken. Wanneer ik 2 coupletten schrijf, kan ik er nu een draai aan geven zoals ik het voel. Zoals ‘Towards the Water’ waar geen refrein in zit. Het heeft alleen de riffs en bij Walking On Cars ging het alleen maar om de chorus. Wanneer die gevonden is, hadden we een song. De rest erom heen had was minder belangrijk.  Dat is nu wel anders.”

“Ik ben wel erg trots op de band hoor. Het was onze leraar die motiveerde om iemand te zijn en tenminste iets te gaan doen. Daar hadden we als vriendengroep wel ore naar. Het is daardoor ontstaan. Alle verschillende individuen brachten dit toch samen.  We waren underdogs en dat was ook in onze omgeving zo.  In het dorp verwachtte men er ook niks van. Wanneer we  als kleine band uit de kelder kwamen veroverden we de regio en daarna Ierland en werden zelfs internationaal groot. Dat is cool. Het was magisch en het werd alleen maar groter. Hierdoor verloren we ergens de magie. Na het eerste album zijn we van manager gewijzigd en verliet de gitarist de band. De magie is niet meer terug gekomen. Daarna ging het meer over advocaten etc. Ik heb erg veel respect voor Dave Devane. Hij is een gedreven persoon en gitarist en toen hij stopte werd het anders.”

Solo

“We hebben na Colours nog een tijd songs gemaakt maar het werkte niet meer zoals we hadden gedacht. De mensen werden niet meer blij in de band. Ik zie ze ook niet meer. Ik denk dat ik ze in de afgelopen jaren 5 keer heb gezien. Ook al wonen we in een klein dorp waar iedereen elkaar kent. Het was dan ook vreemd om bij de AA meeting mensen te zien die je altijd tegenkomt en dezelfde problemen kennen zonder het van elkaar te weten.”

“Toen ik eerst dacht om solo te gaan spelen heb ik verschillende mensen benaderd via instagram. Vandaaruit heb ik een selectie gemaakt van talent en mensen die  ook bij mij passen. Langzamerhand kwamen de mensen bijelkaar en twee jaar geleden paste het met deze mensen en vormen we een nieuw team!” verteld hij lachend.

De titel van het album Maybe It Was All For This komt voort uit de weg in de muziekindustrie. De weg van pieken en dalen en wat er is gebeurd. De enorme ontwikkeling om te komen waar we nu zijn en dat is het waard. Ik ben trots op de cohesie van de songs. De songs kennen een rode draad dat lekker loopt en dat weet je nooit wanneer je ermee begint. Het gaat om mijn wereld dat ik vertel in muziek en ik krijg nu meer het idee dat mensen het meer leren begrijpen wat het verhaal van een song is. Iedereen mag het zelf invullen wat ze ervan vinden. Ik ga ook geen Walking On Cars songs spelen. Dat is geweest en nu is er een nieuw verhaal. En daar gaan we aan werken! Het album is nu op de shows verkrijgbaar en zijn de albums alleen online verkrijgbaar!

Het album is op de digitale weg van Spotify etc.  verkrijgbaar.  Wil je een fysiek album  bestel deze  op www.PaSheehy.com