Utrecht, vrijdag 24 februari 2023
Vanavond staat de Britse formatie Turin Brakes op het programma bij De Helling in Utrecht. De zaal loopt al aardig vol als rond de klok van achten Dog Byron hun eerste nummer begint te spelen. Na een prima set van deze Duitse/Italiaanse drieman formatie onder leiding van Max Tranivan is na een half uur de zaal opgewarmd en inmiddels prettig gevuld. Het is nu nog even afwachten op de opkomst van de Britse formatie die al bijna twintig jaar platen uitbrengt en inmiddels wereldwijd een kleine miljoen platen heeft verkocht.
Nieuw album Wide-Eyed Nowhere
Enerzijds is het best verbazingwekkend dat een band van een dergelijke statuur nog live te zien is in een relatief kleine en gezellige zaal als De Helling, anderzijds is dat natuurlijk vanavond ook wel de charme. Voor je gevoel sta je met je beste vrienden een biertje te drinken met een stukje topmuziek. Rond negen uur komt de band op en met een nog niet zo lang geleden uitgebracht nieuw album Wide-Eyed Nowhere is het logisch dat de band opent met twee nummers van dat nieuwe album; met ‘Isolation’ en ‘Up For Grabs’ wordt de avond geopend en meteen is de goede vibe voelbaar. Even een opmerking van gitarist Paidjanian dat ze onlangs een album uitgebracht hadden is voldoende. Geen verkopend praatje, gewoon een mededeling. Doe maar gewoon is goed genoeg vanavond en dat past ook wel bij de band die zich op elke nieuwe plaat weer een beetje opnieuw uitvindt.
De band doet aan klantenbinding
Zonder dat de band heel veel gesprekken met het publiek aangaat is er een goede sfeer en geeft de band een gelikte show die vooral muzikaal helemaal top is. Heel even neemt bassist Eddy Myer het woord als hij vertelt nogmaals hoe mooi Utrecht wel niet is met zijn grachten, studenten en fietsen. Het nieuwe album is met vijf nummers vertegenwoordigd maar zoals gezegd is het vanavond geen promopraatje maar vooral klantenbinding met het publiek van de band die al meer als twee decennia samenspeelt. Zanger/gitarist Olly Knights en leadgitarist en medezanger Gale Paridjanian voelen elkaar feilloos aan en met ‘The Door’, ‘Keep Me Around’ en ‘Future Boy’ maken we weer een reis door hun rijke oeuvre. Het akoestisch uitgevoerde ‘Dark On Fire’ waarbij drummer Rob Allum alleen een shaker gebruikt om wat percussie toe te voegen zorgt voor een kippenvelmoment. Na een smaakvolle uitvoering het nieuwe ‘World Like That’ is er (natuurlijk) nog ruimte op de setlist voor ‘Pain Killer (Summer Rain)’, ‘Emergency 72’ voordat de set wordt afgesloten met ‘Black Rabbit’ dat met een knallend slot tot een einde wordt gebracht.
Een “dubbele” encore…..
Het meest grappige moment is toch wel als de heren hun gitaren weer even moeten stemmen en ze het grapje maken dat ze daar vroeger mensen voor inhuurden. “Are you enjoying our “Tuning Brakes?” was toch wel een hele gevatte woordspeling. Na een korte pauze komt de band terug en krijgen we een encore van oud en nieuw werk; naast Something In My Eye’ worden we getrakteerd op ‘Underdog (Save Me)’ van hun debuutalbum maar ook ‘No Rainbow van het laatste album. Daarna houdt de band omarmd een soort groepsvergadering op het podium en kijken ze af en toe om en zoeken ze oogcontact met de fans. Eindconclusie? Ze zijn nog niet klaar vanavond en dus krijgen we tot groot enthousiasme van het publiek nog een fijne extra toegift. Met ‘Feeling Oblivion’ en ‘Slack’ wordt de avond afgesloten. Turin Brakes overtuigd niet alleen vanavond maar doet ook weer aan klantenbinding. Na twintig nummers die in een nagenoeg muzikaal perfecte show zijn neergezet kan iedereen met een meer dan voldaan gevoel naar huis.
