Enkele weken geleden was daar de release van In The End It Always Does; het nieuwe album van The Japanese House. Wij spraken Amber Bain vanuit Detroit waar ze zich voorbereidt op haar Amerikaanse Tour.

 

Spanning in mijn buik

We hebben een kleine vier jaar moeten wachten op dit nieuw album dat zeer divers is; van catchy uptempo songs naar kwetsbaar en persoonlijk . “Nou ja ik heb tussentijds nog een EP uitgebracht dus het was niet helemaal 4 jaar….. haha ….  maar ik snap wat je bedoeld. Ik wilde niets aan het toeval overlaten, niks overhaasten en er echt mijn tijd voor nemen. Geen haastwerk dus. Ik wilde niets uitbrengen waar ik ook niet echt volledig achter sta. Tijdens Covid had ik niet de creativiteit om te schrijven en stond mijn wereld ook een beetje stil, maar na de pandemie ben ik terug gegaan naar Londen om echt aan het album te gaan werken.
Ik vond de spanning terug die ik nodig heb om liedjes te schrijven en toen ging het eigenlijk best snel. Ik voelde weer een soort van vlinders in mijn buik. Een soort verliefdheid om weer met muziek bezig te zijn en aan nieuw materiaal te werken. Tijdens  Covid stond mijn leven een beetje stil, maar dat gold natuurlijk voor de hele wereld. Het voelde een beetje als “frozen in time”. Ik moest, achteraf gezien, gewoon afwachten tot ik weer genoeg inspiratie en creativiteit had “.

The 1975

Voor dit album kreeg Amber ook hulp van Matty Healy en George Daniel van The 1975. Hoe werkt zo’n samenwerking nu willen we graag weten. “Weet je, ik vind dat wel een ingewikkelde vraag. Als het om producers gaat van dit album is het best ingewikkeld. Want Chloe Kreamer is de naam die vaak niet genoemd wordt maar die juist zo belangrijk is. De productie bestaat vooral uit mijzelf, George Daniel en Chloe Kraemer en Mattie doet eigenlijk van alles en nog wat en voegt vooral creatief iets toe.
Ik ken die kerels al zo lang en we vullen elkaar perfect aan. We voelen ook als de puzzelstukjes op zijn plek vallen als we in de studio aan het werk zijn. Wie doet wat, wie pakt welke rol, enz… het gaat allemaal als vanzelf. En Chloe is altijd gefocussed; zij is echt briljant. Dus het is wel eens frustrerend als Mattie en George als eerste worden genoemd. Want juist Chloe maakt dit album zo goed. Zij is ook een queer-vrouw die succesvol is in de muziekindustrie en samen kunnen we heel goed reflecteren over wat we vanuit onze overtuiging en perspectief voelen over bepaalde onderwerpen en onze ervaringen delen. Een groot deel van de productie bestaat toch over  het juiste gevoel overbrengen van waar de liedjes nu echt over gaan . De meeste liedjes gaan nu eenmaal over relaties en zij begrijpt als geen ander hoe relaties tussen queer-vrouwen werken”.

 

Genderidentiteit

Op dit nieuwe album is Amber erg openhartig, ook over haar genderidentiteit. “Ach, het is allemaal niet zo ingewikkeld; ik sta er niet bewust bij stil als ik aan het schrijven ben. Voor mij zijn de liedjes gewoon liedjes en ik denk er niet aan of een nummer echt “gay” of “queer”- georiënteerd is. Volgens mij is het een beetje een hype, mensen willen vaak in teksten boy-meets-girl of andersom horen en mij maakt het niet uit of het mannen of vrouwen zijn. Om eerlijk te zijn; de liedjes vertellen gewoon een verhaal maar omdat ik in interviews en persuitingen open en eerlijk ben over mijn genderidentiteit, wordt er een bepaalde nadruk op gelegd. Voor mij is het gewoon normaal en we moeten anno 2023 maar eens accepteren dat er meer is als een man/vrouw relatie.”

 

In The End It Always Does vertelt het verhaal van de verbroken relatie. Is het dan ook een echt “Break-up”-album? “Ik denk dat dat die conclusie niet echt het hele lading dekt. ‘Spot Dog’ is het eerste nummer dat ik schreef toen ik nog een relatie had met diegene waar dit album over gaat en Joni Jones, het laatste liedje op dit album was ook echt het laatste nummer dat ik schreef. Daarmee was de cirkel rond want het was ook het nummer waarbij echt het besef doordrong dat mijn relatie ten einde was.

Dit album is eigenlijk een tijdslijn in chronologische volgorde en vertelt mijn verhaal. Liedjes over lust, over verliefd raken, over verdriet, over niet weten of het goed voelt en of dit nu datgene is waar je naar op zoek bent. En natuurlijk over afscheid nemen

.” En al die verschillende dynamieken zijn verwerkt in kleine liedjes, uptempo liedjes met een behoorlijke diversiteit? “Klopt, het eindproductie is pas te beluisteren naar het editen, maar de kern is gewoon mijn persoonlijke verhaal. Het is een weergave van mijn gevoel. In een relatie heb je allerlei dynamieken en dat vertaal ik naar muziek. Ik wil veel zo niet alles doen en benut mijn vrijheid om te schrijven. Dus er zit inderdaad veel variatie in de liedjes op mijn album”.

(tekst verder onder video)

 

Doelen

Even terug naar die opener, ‘Spot Dog’; klopt het dat dit een bewerking is van een nummer uit 101 Dalmatiërs? “Ja klopt; het origineel is ‘A Beautiful Spring Day’ van George Bruns…… En dit is mijn bewerking.”

 

In een eerder interview gaf Amber aan dat het misschien wel lastig is om oudere liedjes toch live te gaan spelen. “Dat klopt wel. Ik ben al een tijdje niet op tour geweest dus het wordt sowieso een spannende en interessante periode . Ik denk dat ik het ga waarderen. Weet je, het is natuurlijk best spannend om persoonlijke liedjes van een tijd geleden nu live te spelen. Het kan best lastig zijn om te “connecten” met liedjes die je een hele tijd geleden schreef en toen je ook in een andere fase van je leven bevond. Maar het wordt interessant om te zien hoe het publiek gaat reageren want die interactie is natuurlijk ook weer van invloed op mijn optreden. Maar ik heb er heel veel zin in want ik speel met een full band.”

 

Vooralsnog zijn er geen data voor optredens in Nederland. “Nee, maar het management is achter de schermen druk bezig hoor. Dus ik hoop en ik ga er vanuit dat ik ook naar Nederland kom voor een paar “gigs”. En in de tussentijd schrijf ik heel veel. Op dit moment ben ik in Detroit en ik besteed heel veel tijd aan het schrijven va nieuwe liedjes”. Amber schrijft vrijwel alles en speelt gitaar. Op de vraag of ze nog bepaalde doelen heeft zegt ze: “ik voel dat doelen altijd verschuiven; vaak hebben mensen een eindeloze missie om doelen te bereiken maar als je iets bereikt hebt zijn er weer nieuwe doelen.
Ik ben op dit moment best gelukkig en tevreden met wat ik heb. Ik ben bezig om mezelf te verbeteren, goede liedjes te schrijven waar mensen zich in herkennen en graag naar luisteren. Maar ik heb niet zoiets van “daar zou ik nog wel eens een keer op willen treden of zo”. Dat soort doelen streef ik niet echt na. Want als je dat ene doel bereikt hebt, wil je weer in een grotere zaal spelen. En zo wordt het een soort van ratrace die je nooit kunt winnen. Ik wil ook gelukkig zijn in wat ik doen en bereikt heb. En op dit moment ben ik “very happy”.
Ik ben oprecht trots op dit nieuwe album; nooit ergens meer trots op geweest als ik heel eerlijk ben. En het klopt wat je zegt; inspiratie komt voort uit bands als Fleetwood Mac maar ook uit elektronische muziek. Het is echt een mix van genres en dat resulteert in liedjes over relaties ……. en dan speciaal over queer…… haha….. zijn we toch weer waar we begonnen zijn”