Amsterdam, donderdag 9 maart

Aftrap van de Europese tournee

Paradiso is vanavond uitverkocht want iedereen wil bij de aftrap van de Europese tour van SYML zijn, de artiestennaam van de uit Seattle afkomstige Brian Fennell. Met zijn mooie Dreampopachtige muziek met invloeden vanuit de Folk en zijn bijzondere stemgeluid heeft hij de wereld inmiddels overtuigd en je voelt de spanning in de uitverkochte zaal. Het voorprogramma wordt verzorgd door de Nederlandse Néomi die met wat mooie zelfspot vertelt dat ze vooral over haar gebroken hart zingt. Dat er vanavond spanning op staat wordt duidelijk als na het optreden van Néomi de bandleden het podium betreden voor een laatste check want er moeten (blijkbaar) nog wat zaken worden gecheckt, gecheckt en nogmaals gecheckt.

Klaar om een video op te nemen?

Iets over half negen is het dan zover en komt SYML met zijn vierkoppige band gekleed in smetteloos wit het podium op. SYML bracht onlangs zijn nieuwe album The Day My Father Died uit en het eerste deel van de set laat hij diegene die dit werkelijk prachtige album niet kennen live kennismaken. ‘You And I’, het prachtige ‘Believer’ en ‘Sweet Home’ zorgen dat het publiek meteen aangehaakt wordt. Voordat hij het uptempo ‘Chariot’ inzet vraag Fennell het publiek met hun smartphones video’s op te nemen en deze op te sturen want deze vormen de basis voor de nog te monteren clip. Even de vraag of alles goed gaat aan het publiek en vervolgens is het tijd om ons mee te nemen naar eerder werk. Mooie, innemende versies van ‘The Dark’, ‘Wildfire’ dat overgaat in ‘Fear Of The Water’, en de cover ‘Have A Little Faith In Me’ zorgen dat het publiek tot het uiterste geconcentreerd blijft.

(tekst verder onder video)

Een ingetogen sfeer

Zo blijft de sfeer in Paradiso ingetogen want iedereen weet dat de muziek van SYML zich niet leent om helemaal los te gaan. Overigens wordt die sfeer ook nog eens versterkt door het sfeervol uitgelichte podium en eigenlijk past deze setting perfect binnen deze zaal. Als de band het podium verlaat neemt Fennell ons mee naar Parijs waar hij de pianosonate ‘I Wanted To Leave Paris’ schreef. Hij neemt ons mee in het verhaal achter het naar eigen zeggen ingewikkelde liedje en tot groot enthousiasme gaat het in één keer goed. Opvallend is dat Fennell regelmatig het contact zoekt met het publiek. “Questions?” vraag hij tot tweemaal toe. En natuurlijk heeft het Amsterdamse publiek vragen voor de Amerikaan en als er na een aantal vrouwelijke vragenstellers een zware stem “what’s your favorite colour?” roept krijgt hij de zaal op zijn hand. Fennell reageert sportief, zegt dat het “zwart” is. Ook is er nog een moment dat hij vraag wie er allemaal jarig is; hij probeert de namen uit te spreken wat natuurlijk wat hilariteit oproept en uiteindelijk wordt er een “Happy Birthday” ingezet. Misschien grappig bedoeld maar het haalt een beetje de angel uit de lading van deze bijzonder avond.

De zaal beweegt, danst en deint

Hierna is het weer tijd voor nieuwer werk en merk je dat het opbouwen van een set ook een kunst op zich is. ‘Tragic Magic’ wordt gevolgd door de titelsong van het laatste album en ‘Laughing At The Storm’ en onmiddellijk zie je het effect als Fennell uptempo nummers speelt; de zaal beweegt, danst en deint. Hierna schakelt hij weer terug naar het zo bekende Dreampop-achtige geluid met ‘Symmetry’ en ‘Meant To Stay Hid’ om met het uiterst energieke ‘Clean Eyes’ de zaal weer in verroering te brengen. Natuurlijk mag de avond niet eindigen zonder dat ene nummer dat de definitieve doorbraak betekende en ‘Where’s My Love’ wordt dan ook luidkeels door de volledige zaal meegezongen. Hierna is er nog ruimte voor één nummer en Fennell geeft aan dat het daar ook echt bij blijft en niet aan toegiften doet; hij ziet er simpelweg het nut niet van in. Met ‘Corduroy’ wordt een bijzondere avond in Paradiso afgesloten waarna er natuurlijk nog even een dankwoord is voor het enthousiaste publiek. SYML heeft vanavond bewezen een zaal te kunnen ontroeren, te enthousiasmeren en te laten dansen waarbij de samenstelling van de setlist absoluut niet makkelijk geweest is. Na anderhalf uur heeft het publiek de Amerikaan, voor zover dat nog niet het geval was, definitief in de armen gesloten en keert gelukzalig huiswaarts, waarschijnlijk nog één keer ‘Where’s My Love’ neuriënd.