Persbericht, maandag 25 juli 2022
Singer-songwriter Helen Ballentine – die muziek opneemt onder de naam Skullcrusher – heeft de eerste track uitgebracht van haar langverwachte debuutalbum Quiet the Room (dat op 14 oktober verschijnt op Secretly Canadian). Het eerst gedeelde nummer “Whatever Fits Together” vindt een retrospectieve Ballentine – nadenkend over haar verlangens met haar kenmerkende klagende zang op folky gitaar.
Als haar gevraagd word naar de aantrekkingskracht van het nummer, zegt Ballentine: “Ik schreef ‘Whatever Fits Together’ terwijl ik nadacht over mijn verleden en me afvroeg hoe ik het aan iemand zou kunnen uitleggen. Ik bekeek mijn jongere zelf door een wassing van emoties: woede, verdriet, medelijden, verwarring, allemaal reikend naar een soort mededogen. Ik heb geprobeerd de tegenstellingen die mijn verleden vormen vast te leggen en te definiëren wie ik nu ben. Toen ik terugkeek, zag ik mijn leven in stukken: sommige momenten verduisterd, sommige extreem levendig, sommige nergens toe leidend. Door middel van het nummer probeer ik het in een niet-lineaire vorm samen te voegen en mijn ongelijksoortige verhaal te accepteren.” Voor de video liet creatief directeur Silken Weinberg zich inspireren door de stomme film Shoes, maar dan net een tikkie donkerder in sfeer om de essentie ‘monsters in de schaduw’ te benadrukken.
Het kader voor Quiet the Room werd twee jaar geleden gelegd, toen Ballentine een gelijknamig nummer schreef en opnam. In tegenstelling tot de meeste andere Skullcrusher-nummers, werd het geschreven op piano, haar jeugdinstrument. Tijdens het schrijven van de rest van het album in de zomer van 2021 stroomden de visioenen van Ballentine’s jeugd als vleermuizen vanuit een verlaten zolder terwijl ze door haar appartement in Los Angeles dwaalde in de plakkerige, zinderende hitte. Het beeld van een huis ontstond toen ze de binnenwereld van haar liedjes vermengde met de buitenkamers die haar bevatten. Ze dacht aan haar jeugd in Mount Vernon, NY, wat ze de grootste inspiratiebron noemt.
“Het is als lagen overtrekpapier, alsof iemand een tekening probeert te maken en je ziet het hele proces”, zegt Ballentine over de constructie van het album. Terugkijkend naar homevideo’s, werd ze getroffen door ogenschijnlijk goedaardige opnamen die door het raam waren gemaakt – zij aan de piano of wandelend in de tuin. Er was een gewicht dat buiten de randen van het frame reikte, een duisternis die net buiten het zicht zweefde: haar ouders waren aan het vechten, op weg om te scheiden. Het huis kon ze niet allemaal bevatten. Wat ze op Quiet the Room wilde vastleggen, was niet de onschuld van de kindertijd, zoals zo vaak wordt afgebeeld, maar de intense complexiteit ervan. Het resultaat is een verbluffend en rustig ontroerend werk dat de reizen weerspiegelt die we door de fysieke en spirituele rijken van onszelf maken om voor de wereld te verschijnen.
