shame heeft Food for Worms, hun explosieve derde plaat, aangekondigd op 24 februari 2023 via Dead Oceans. De band heeft ook hun grootste Europese headline-tour ooit aangekondigd, inclusief AB in Brussel, op 6 april Melkweg, Amsterdam en afsluitend een avond in Brixton Academy. .

Daarnaast wordt de door James Humby geregisseerde video gedeeld voor de nieuwe single ‘Fingers of Steel‘, waarin de band 19-uursdiensten draait om nep-socialmedia-accounts te creëren om hun eigen materiaal leuk te vinden, te volgen en erop te reageren. Over de video zei Charlie Steen: “Zelfobsessie, geseling op sociale media en de dood zijn allemaal te zien in deze voor een Oscar genomineerde uitvoering. Niemand heeft ooit eerder een video als deze gemaakt en als je hem bekijkt, zul je zien waarom. Denk aan Casablanca, maar dan in kleur en beter.”

De aankondiging volgt op het hoogtepunt van de Noord-Amerikaanse tournee van Shame vorige maand, ter ondersteuning van het tweede album Drunk Tank Pink. Het is suggestief voor wat onuitgesproken blijft, wat er onder de oppervlakte ligt, het kluchtige en fantastische alledaagse waarin we leven, in een samenleving waar zowel alles als niets mogelijk is.

Het nieuwe album Food for Worms roept aan de ene kant een zekere morbiditeit op, maar aan de andere kant is het een viering van het leven; zoals we elkaar uiteindelijk nodig hebben. Het album is een ode aan vriendschap en een documentatie van de dynamiek die slechts vijf mensen die samen zijn opgegroeid kunnen delen. Voor het eerst keert de band zich niet naar binnen, maar probeert ze de wereld om hen heen vast te leggen. “Ik denk niet dat je voor altijd in je eigen hoofd kunt zitten“, zegt Steen. Een gesprek met een vriend na een van hun optredens leidde tot een verdwaalde gedachte die hij vasthield: “Het is raar, nietwaar? Populaire muziek gaat altijd over liefde, liefdesverdriet of jezelf. Er is niet veel over je vrienden.” Het is door dit, en door verzet, dat de band voortdurend samen verder is gegaan; licht vinden in ongemakkelijke weeën en hun kwetsbaarheden als sterke punten spelen: de bijna-instortingen, identiteitscrises, frontman Charlie Steen die routinematig zijn topje uittrekt op het podium als een manier om zijn onzekerheden over zijn lichaamsgewicht aan te pakken. Alles wordt in hun liveshow gegooid en de beste shows van hun leven vinden op dit moment plaats.

In 2018, rond debuutalbum Songs of Praise, stonden ze aan de voorhoede van een transformerende scene die het undergroundmuzieklandschap in het VK veranderde; de weg vrijmakend voor artiesten die binnenkort zullen komen. Toen kreeg Charlie Steen een reeks paniekaanvallen die leidden tot de annulering van een tour. Voor het eerst sinds ze uit de kleine pubpodia van Zuid-Londen waren geplukt en berucht waren geworden, werd de schaamte geconfronteerd met wie ze aan de andere kant ervan waren geworden. Dit tijdperk, waarin je gedwongen wordt om de realiteit en de terreur die met je eigen bedrijf gepaard gaat, te doorstaan, zou het tweede album van Shame vormen, Drunk Tank Pink uit 2021. Nu komen ze eindelijk aan op een plaats van zwaarbevochten volwassenheid. Treed binnen bij Food for Worms, waarvan Steen verklaart dat het “de Lamborghini van de shame-albums” is.

Opnieuw contact maken met wat ze eerst zo leuk vonden aan in een band zitten, bracht hen ertoe het album te maken na een valse start tijdens de pandemie. Hun management stelde hen vervolgens voor een uitdaging: in drie weken zou Shame twee intieme shows spelen en twee sets met geheel nieuwe nummers debuteren. Het betekende dat de band terugkeerde naar dezelfde ideologie die hen in de eerste plaats naar deze hoogten had gedreven: de liefde voor live spelen, op hun eigen voorwaarden, gevoed door hun publiek. Zo kwam Food for Worms sneller tot leven dan alles wat ze eerder hadden gemaakt. De band nam het op terwijl ze op festivals in heel Europa speelden, gesterkt door de sterke reacties op hun nieuwe materiaal. Die live-energie, hoe het is om shame in hun element te zien, wordt perfect vastgelegd.

Het album markeert een sonische afwijking van alles wat ze eerder hebben gedaan. shame hebben hun post-punk-begin verlaten voor veel meer eclectische invloeden, puttend uit de scherpe maar ongecompliceerde lyrische observaties van Lou Reed en het meer melodieuze werk van de Duitse band Blumfeld uit de jaren 90. Ze deden een beroep op de gerenommeerde producer Flood (Nick Cave, U2, PJ Harvey, Foals) om hun visie uit te voeren. Elk nummer live opnemen betekende een soort overgave: hier geven de ruwe kantjes het album zijn textuur; de fouten zijn interessanter dan perfectie. In zekere zin grijpt het terug naar de titel zelf en de manier waarop de band met deze plaat kwetsbaarheid omarmt en daarmee een nieuwe bron van moed aanboort.