Sinds de opkomst in 2015 is Sextile een party-uitlokkende kracht in de LA underground, in staat om een rel te veroorzaken met de rauwe ruk van een synth of de scherpe ellebogen van een gitaar. Oorspronkelijk opgericht door Brady Keehn en Melissa Scaduto nadat het paar was verhuisd van New York naar LA, bracht Sextile in 2015 hun debuutalbum ‘A Thousand Hands’ uit, met zijn Grand Canyon-achtige echo’s, spookachtig geschreeuw en post-punk-bezweringen, voordat ze in 2017 de synths verder naar voren schroven op ‘Albeit Living“. Sextile’s voorliefde voor elektronica rijpte op de kloppende EBM-meets-industriële oppepper van 2018’s EP getiteld ‘3’, gesneden uit een analoge voorraad met hun vertrouwde Korg MS-10 en LinnDrum, maar de band zette de zaken kort na de release op ijs. Sextile-gitarist, synth-speler en origineel lid Eddie Wuebben, die in 2015 bij Sextile kwam, stierf op tragische wijze in oktober 2019. Cameron Michel voegde zich later toe op gitaar en synths. Afzonderlijk richtten ze zich elk op andere projecten, met Scaduto op S. Product, Keehn op Panther Modern en Michel als beeldend kunstenaar. In 2022 kwam de groep weer bij elkaar en bracht hun eerste nieuwe materiaal in drie jaar uit via de split-single “Modern Weekend / Contortion” en “Crassy Mel”.
Nu keren ze verfrist terug, vernieuwd en klaar om te razen met een serotonine-stimulerend nieuw album, een nieuwe groepsdynamiek, snellere BPM’s en een nog wildere nieuwe richting. Opgenomen in Yucca Valley, stuitert en bopt ‘Push aan de rand van hardcore dansmuziek, waarbij de kenmerken van drum & bass, gabber en trance de plaat verlichten als glowsticks op een Love Parade-rave uit de jaren 90. Zowel Scaduto als Keehn zijn druk bezig geweest met meer dans- en DJ-optredens en deze leuke activiteiten hebben op hun beurt de sonische refit van de band aangewakkerd. “We hadden het erover dat een van de criteria voor deze nummers is: ‘Zou ik er echt op kunnen dansen?’ Ik denk niet dat we die criteria ooit eerder hebben gesteld. We wilden een plaat hebben die vol staat met dansnummers.”

Push werd geïnspireerd door het soort plezierzoekende muziekfans wiens sociale agenda zowel de punkshows als de raves omvat. Josh Wink, Screamadelica, Iggy Pop, Goldie en vroege XL Recordings zijn allemaal genoemd als invloeden op Push, en de dansvloer blijft constant aanwezig. “Het leuke van elektronische muziek is dat mensen meestal niet weten wat ze horen, maar als het een inherent goed nummer is, dansen ze toch. Dat is heel leuk en ambitieus om uit te zoeken – hoe je de zaal kunt laten bewegen”, besluit Scaduto. Meer abstract is misschien hoe de invloed van alledaags geluid in de muziek sijpelt. Het elektrische gezoem van verkeerslichten en die elektriciteitskast die je op het trottoir passeert, worden tonen die ofwel een ritme of emotie aandrijven. Voor het eerst op een Sextile-plaat speelt de stem van Scaduto een hoofdrol met die van Keehn. Er zijn nog steeds knipoogjes naar de bijtende post-punk van Sextile’s eerdere werk. ‘Plastic’ deelt bijvoorbeeld het DNA met A Thousand Hands en Albeit Living, maar de track zit boordevol breaks; nieuw terrein voor de band. Een punkgeest is duidelijk onderstreept bij de track “Crassy Mel”, dat deels dient als een energieke toewijding aan anarcho-punklegendes Crass uit de jaren 70 en deels inspiratie put uit een “moeilijke” persoon die bekend is bij de band. Afgezien van de kletterende metalscapes, is er genoeg historische tienerangst en bijtend sociaal commentaar geschreven in het levendige tapijt van tegenslagen te horen op het album. Sextile heeft hun punkreferenties nog helemaal niet opgegeven, ze hebben ze net een opknapbeurt gegeven met een smiley en een dansje.