De zon schijnt, wuivende grashalmen wijzen de weg en boven de dijk schildert de staart van een boerenzwaluw kalm zijn eigen vlucht. Dat is de sfeer van de titeltrack van Accidental Pictures, het nieuwe album van Ruud Houweling, het vervolg op het veelgeprezen Erasing Mountains (2017). Met de alternative folk op die plaat sloeg hij voor het eerst onder zijn eigen naam een nieuwe weg in, vanuit de sterke behoefte om een hedendaags geluid te creëren dat iets van de geografische oorsprong in zich draagt.
De gelaagde songs zijn opgebouwd rond gitaar en zang, en bewegen zich op nadrukkelijke grooves, terwijl er met tuba, trombone, klarinet en altviool subtiele invloeden uit Europese akoestische muziek in doorklinken, zowel folk als klassiek (Fauré, Debussy, Weill). Zijn inmiddels zesde studioalbum – waarvan vier als Cloudmachine – is een eclectische singer-songwriterplaat waar je misschien invloeden van Paul Simon, Randy Newman en Tom Waits in kunt ontdekken, maar die bovenal authenticiteit ademt.
Op Accidental Pictures laat een zoon zijn vader los. In de openingstrack ‘On a Clear Day’ staan ze in een droom naast elkaar op de brug over de rivier waaraan ze woonden. Samen tillen ze de schaduw van het verstikkende geloof dat de vader een leven lang in de weg heeft gezeten en waarvan hij zich zojuist heeft weten te bevrijden, over de reling en smijten die omlaag. Bas, drums en gitaar zijn de kalm stromende rivier. Een harmonium en altviool roepen beelden op van reflecties in het nadeinende water. In ‘Secret Wounds’ lopen ze door hun oude straat vol sporen van het verleden met de schurende observatie van een zoon die zijn vader wel helemaal ziet, maar die zelf niet helemaal gezien wordt.
Toch is het vooral een feel good plaat, geschreven vanuit een verlangen naar zorgeloosheid in een onzekere tijd. Alles lijkt veranderd. Even stilstaan en omkijken, in verwondering over de toevalligheid van het bestaan en de onvermijdelijke tijdelijkheid ervan. Er is een prettige afstand tot de wereld. Het gaat over ‘zien’ waarom je bent geworden wie je bent, waardoor je ook anderen scherper gaat zien. En je, bevrijd van oude verlangens en trouw aan jezelf afvraagt, “waar ben ik nu, waar wil ik heen?”
De productie van het album hield Houweling weer in eigen hand. De basis nam hij op met Rob Wijtman op drums en Egon Kracht op contrabas. De overige instrumenten werden nagenoeg allemaal ensemble ingespeeld door dezelfde muzikanten waarmee op de eerder genoemde voorganger een sterke chemie ontstond: trombone Kobi Arditi (K.O. Brass), tuba Patrick Votrian (K.O. Brass, De Kift), altviool Ro Krauss (Släpstick), klarinet Michiel van Dijk, accordeon Rik Cornelissen en cello David Faber (Dudok Quartet),
Voor de eindmix kreeg hij de sleutels van de studio van producer Tucker Martine (o.a. Madison Cunningham, Bill Frisell, Sufjan Stevens, R.E.M.) in Portland, Oregon. Achter de mengtafel zat wederom de gerenommeerde technicus Oz Fritz (o.a. Tom Waits, Bill Laswell) met wie hij aan twee eerdere albums werkte. Voor de mastering tekende Howie Weinberg (o.a. Nirvana, Jeff Buckley, Sheryl Crow, RHCP).
