De Amerikaanse Southern rock band Robert Jon and the Wreck weten al ruim 10 jaar de podia te bespelen met onvervalste blues rock. Het vijfkoppig pompende blues monster groet ieder jaar strekt zich uit. Ride Into The Light is het nieuwe product en daarmee overtreft de band zich op alle fronten.

De band wist begin dit jaar Nederland aan te doen en woensdag 6 sept staat de band in de Melkweg te Amsterdam.
“Ja, we ik ben nu thuis en kan nog even genieten van mijn familie voordat we weer naar Europa gaan.  Ja blijft lekker hoor en we hebben er zin in! We gaan nu voor 6 week op tour en ik kan er niet op wachten.”

Ride Into The Light

Het nieuwe album Ride Into the Light is net uit. “We hebben de songs gedurende de afgelopen jaren geschreven. Tussen de tours door en wanneer er tijd was. Het verschil is dat we voorheen bijvoorbeeld 12 songs hadden voordat we de studio in gingen. We wisten wat we gingen doen en gaan het gehele album opnemen.”

“Dit keer is het dat we 2 songs schreven en dan direct opnemen en dan weer eens 2 songs schrijven en elders opnemen. Het was totaal anders en zeker interessant op het te ervaren. Hierdoor is het wellicht meer rockend geworden, juist omdat we telkens met nieuwe energie iets gingen opnemen. We hebben erg veel lol gehad.”
Het mooie is dat we overal in de wereld in studio’s hebben gezeten. Met Don Was in Los Angeles, met dave Cobin Nashville, met Kevin Shirley in de Sunset studio in LA maar dat was allen op andere tijden. Het was vooral mooi om in verschillende studio’s te mogen opnemen.

Het is altijd mooi dat je met verschillende mensen mag werken. Zij moeten even aan jou wennen en wij aan deze nieuwe produceren. Het houdt je scherp en alert!
Het wordt niet te comfortabel in de zin van het woord, dat je te close wordt. Je moet blijven presteren. Het was een eer om met deze mensen te werken hoor. Joe Bonamassa en John Smith. Het was voor ons echt een bijzonder moment.

Verschillende producers

Het verschil tussen deze producers is dat ieder een eigen manier van werken. Don Was (John Mayer, Bonnie Riatt, Bob Dylan) had vooral de vibe voor de band om samen iets te maken. We gingen naar binnen en spelen en nog een keer tot de juiste taken hadden, de juiste magie van de take.”
“Met Dave Cobb (Chris Stapleton, Brandi  Carlile ) was het volledig anders. Het ging hier heel stel. Hebben we de klink? Hebben we het opgenomen? Ja, op naar het volgende deel. Met de magie dat we er steeds waren, afstemmen. Niet over nadenken en vooral op het gevoel ervoor gaan. De magie van samen er zijn en ervoor gaan. Hij gaf aan dat wij weten wat je wil en hoe je het wil en dat pakt hij in de opname.

Kevin Shirley (Iron Maiden, Black Crowes) was een heel ander ding. Hij  voegde dingen toe waar wij nog nooit over nagedacht hadden. Hij gaf een wijziging van akkoorden aan. Dat hij de mandoline anders gebruikt. Wij gebruikten geen mandoline, ja nu wel met de opname maar toch. Het was erg veel fun en leerzaam.”

“De songs zijn divers in de composities geworden en dat komt ook door dit systeem van opnemen. Het is een route om de songs te voelen en dan weer gaan. Het is ook om een stukje terug te gaan in het proces. Dat we niet alles samen hoeven te spelen. Hierdoor ontstaat er meer dynamiek in de songs en krijgt het meer power. Maar eerlijk gezegd komt dat ook omdat we maar op 2 songs hoeven te concentreren in plaats van de focus op de 12 songs die je wil opnemen.”

“Joe Bonamassa heeft het voor ons mogelijk gemaakt, anders was het nooit zover gekomen. Het album is op het label van hem uitgebracht. Met ons rooster van touren en dat dit zo mogelijk was is zeker aan Bonamassa te danken.”

Highlights van het album

Mijn trots voor dit album is een nummer dat ik heb geschreven voor mijn zoon. Dat is ‘One Of A Kind’. Dat heeft wel een speciaal plaatsje in mijn hart hoor. Er zal vast wel meer komen, maar dit is de eerste he.
“‘Pain No More’ hebben we geschreven met Charlie Starr van Blackberry Smoke. Dat was heerlijk om mee te werken en hij heeft er iets moois van gemaakt. ‘West Coast Eyes’ is hoe wij de wereld zien. Mensen weten vaak niet eens dat we van California komen, maar het is waar we zijn opgegroeid en waar ons hart ligt. Net als Tom Hambridge, met wie we het nummer hebben geschreven.
Hij is een Grammy award blues man en het was erg mooi om met ze te werken.”

“De hoes is van een artiest die we kennen, handelt onder de naam Dirty Old Rosie. Hij heeft al eerder iets gemaakt voor de bassist en toen hebben we hem gevraagd. Hij heeft enkele ontwerpen gemaakt waar dit is uitgekomen. Het is een mooi stuk kunst dat past bij de muziek die we als kunstenaars maken.”

Live reputatie

De live reputatie van de band is groot. “In the US is het prima, maar we hebben veel geïnvesteerd in Europa. Dat ging ons goed af. We hadden de connecties en in de laatste 2 jaar hebben we vooral in US geïnvesteerd. Het is alsof je net opnieuw gaat beginnen. Maar nu hebben we meer bagage om in US te spelen en worden ook weer gevraagd om terug te komen.
We kennen natuurlijk veel mensen met wie we in Europa al gespeeld hebben en dat maakt het hier weer gemakkelijker. Larkin Poe en Joe Bonamassa…. Natuurlijk komen we iedereen over de hele wereld tegen dat is wel mooi. Dan kun je ook veel delen.
We spelen altijd dezelfde show omdat we nu eenmaal dezelfde band zijn. Het publiek geeft ons de energie en dat maakt dat we elkaar opzwepen! Dat maakt dat alles shows verschillend zijn en hoe we het verschillend invullen.’
‘We groeien als mens muzikant etc. soms wat langzaam maar we willen vooral een goede basis hebben en daarmee groeien we door de jaren heen. Het maakt goed en solide voor ons.”

We hebben er zin in om te spelen en het album is dan ook op vinyl bij de shows verkrijgbaar! We hebben nog wat songs dat we hebben opgenomen. Dat album gaan we nog uitbrengen.

Maar eerst zal de band te zien zijn in de Melkweg te Amsterdam en wel op 6 september a.s.