Way To Be is het tweede album van de New Yorkse formative Youbet, geformeerd rondom Nick Llobet. Het is al enkele weken uit maar in het woud van releases was deze fraaie Lo-Fi achtige productie wat op de achtergrond geraakt.
Toevallige ontmoeting
Youbet is zo’n voorbeeld in de geest van “de aanhouder wint”. Llobet, geboren en getogen in Florida, leert al op vroege leeftijd gitaar spelen en verhuist naar The Big Apple om zijn droom na te jagen. Na een kleine drie jaar zonder doorbraak ontmoet hij/zij toevallig Patti Smith op een verlaten bankje op Penn Station, wachtend op een trein. Hun ontmoeting eindigt met de veelzeggende woorden ”Practice hard, Nick”. Die boodschap heeft blijkbaar geholpen want in 2020 is daar het debuutalbum Compare and Despair en nu is daar met Way Te Be, die altijd moeilijke tweede plaat.
Van lichtvoetig naar duister
De band kiest bewust voor een wat Lo-Fi achtige sound waar de gitaar altijd aanwezig is en waar de band voor niet altijd conventionele structuren kiest. Kortom, Youbet maakt het zich wederom niet makkelijk. De woorden van mevrouw Smith klinken nog door in de fraaie opener ‘Carsick’ over de onzekerheid van het leven en het najagen van je dromen. Vervolgens is er de titelsong die ogenschijnlijk flinterdun lijkt maar waar je na enkele luisterbeurten toch de verschillende laagjes in ontdekt. Met ‘Nurture’, één van de al eerder uitgebrachte singles, noemen we een van de hoogtepunten. Ook hier het advies om eens goed te luisteren naar hoe fraai de gitaren en synths zich met elkaar vermengen. De band weet je steeds weer op het verkeerde been te zetten door te kiezen voor originele, niet alledaagse melodielijnen. Luister maar eens naar ‘Seeds Of Evil’, dat in de coupletten lichtvoetig en olijk klinkt maar in de refreinen juist afdaalt naar diepere gronden.
“Flamencopop”
Zo horen we diverse stijlen terug op Way To Be en bewijst de band lekker eigenzinnig te zijn. ‘Do’ doet met de schurende gitaren wat denken aan de periode van Grunge, het met stemmige synths doorspekte, lome ‘Deserve’ heeft iets psychedelisch en het speelse ‘Peel’ wordt omschreven als “Flamencopop”, mede door de wijze waarop de akoestische gitaar wordt gehanteerd. Soms zijn er wat korte nummers, zoals ‘Trauma’ en ‘Lost’ die misschien nog wat verder uitgewerkt hadden kunnen worden. Richting het einde is er nog het rustige ‘Vacancy’ waar nog maar eens teruggeblikt wordt naar die onzekere periode (“Pick up my dream it’s you you’re staring down my lane / Smell of the earth it rises snaps me like a cane”) en het toch wel atypische ‘Still’; de een haast lieflijke en serene melodie wordt richting het einde steeds meer vermengd met Noise-achtige geluiden. Op Way To Be zet Youbet een volgende stap en levert een verrassend album af. Het rammelt en schuurt soms maar de band weet de balans te houden en vliegt nergens uit de bocht. Veel luisterplezier!
