De 69-jarige Eric Goulden, aka Wreckless Eric loopt al een heel muzikaal leven mee. Onlangs bracht hij zijn nieuwste album Leisureland uit al scheelde het niet veel of dit album was nooit verschenen. “Covid hit me hard, damaged my lungs, gave me a heart attack – I almost died in the emergency room. I began to feel extremely…mortal. I began to look at where I’ve been and where I come from. Maybe to get my mind off the ultimate destination”.
Een muzikaal leven
Gegrepen door de live-uitvoering van Whole Wide World van Cage The Elephant leerde deze recensent Eric Goulden kennen, beter bekend onder zijn muzikale alias Wreckless Eric. Hij maakte eind jaren ’70 een aantal prima albums, bracht onder diverse andere aliassen en met zijn echtgenote Amy muziek uit en tussendoor verloor hij het plezier een tijdje. In de laatste jaren hervond hij het plezier en zijn laatste drie albums, AmERICA, Construction Time & Demolition en Transience konden op positieve kritieken rekenen. Voor dit album keert Goulden in gedachten terug naar zo’n typisch Britse badplaats waar hij ook opgroeide. Denk aan spelarcades, een pier met vermaak en fish ’n chips en eigenlijk die vergane glorie die vaak zo typerend is voor dergelijke locaties.
De jaren ’70
Dit nieuwe album opent met het ijzersterke ‘Southern Rock’ dat door de gitaren, de analoge synths maar zeker ook door de stem van Goulden het gevoel van de roemruchte jaren ’70 terugbrengt. Deze opener is persoonlijk en autobiografisch want uiteindelijk zou de Brit in Amerika belanden en is daar nog steeds woonachtig. “Listening to Southern rock in southwest England in 1971/dreaming about Memphis Tennessee and the California sun/San Francisco, New York City, California girls/I didn’t know where anything was in this god almighty fucked up world.” Een nummer als ‘Badhat Town’ brengt ons terug in de tijd en met ‘The Old Versailles’ met stevig drumwerk en dominante gitaarriffs bewijst Goulden dat zijn houdbaarheidsdatum nog steeds niet verstreken is. Op dit album speelt de Brit bijna alles zelf en krijgt hij alleen op drums echt hulp van drummer Sam Shepherd, die hij in een lokale koffiebar in New York ontmoette. Als tegengewicht is er het wat rustigere en psychedelische ‘High Seas (Won & Lost)’ met een echoënde gitaar en de wat vervormde stem van Goulden. Ook ‘Zoom (Glittering In The Sun)’ doet de wenkbrauwen wat fronsen maar past perfect in deze setlist.
Die typisch Britse kustplaats
Door het album heen vinden we ook een aantal muzikale intermezzo’s terug zoals het wat psychedelische ‘Inside The Majestic’, ‘The Tipping Point’ met aansprekend gitaarspel en ‘On The Move’ met geluidjes die klinken alsof ze uit spelcomputers uit vervlogen tijden afkomstig zijn. Dat Wreckless Eric oorspronkelijk uit de UK komt is op een aantal tracks duidelijk hoorbaar; die tongval en die Britse invloeden van weleer horen we bijvoorbeeld terug bij ‘Standing Water’, met een subtiele verwijzing naar The Beatles, en ook bij ‘Standing Sunday Morning’ verloochent hij zijn afkomst niet. De weemoed naar daar waar zijn roots liggen komen bij ‘Intermission’ en ‘Splanade By Moonlight’ nog maar eens boven drijven als we de golven op het strand horen breken en de zeemeeuwen in de verte horen roepen. Met de afsluiter én misschien wel hoogtepunt van het album ‘Drag Time’ komt alles nog één keer bij elkaar en bewijst Goulden dat hij nog altijd de kracht heeft om puntige en scherpzinnige nummers te kunnen schrijven. Leisureland is een palet vol mooie songs doordrenkt met nostalgie met een gecreëerd kustplaatsje als achtergronddecor. Veel luisterplezier!
