Met het titelloze album maakt Willie Watson eindelijk zijn solodebuut. We kennen de 45-jarige multi-instrumentalist natuurlijk als één van de grondleggers van Old Crow Medicine Show waarmee hij vanaf hun oprichting in 1998 tot 2011 speelde maar we hebben lang moeten wachten op echt solomateriaal.
Zes eigen liedjes
Watson is dus allang geen onbekende en is al jarenlang een meer dan gerespecteerde muzikant. Bij Old Crow Medicine Show speelde hij viool, gitaar, banjo en mondharmonica en was medevocalist. Na zijn vertrek werkte hij als sessiemuzikant met namen als Gillian Welch en David Rawlings en John Prine en bracht ook al twee soloalbums uit. Die albums, Folk Singer Vol. 1′ (2014) en ‘Folk Singer Vol. 2’ (2017) werden gevuld met covers en nu durft de uit New York afkomstige Amerikaan voor de eerste keer voorzichtig een plaat met solomateriaal uit te brengen. Zes van de negen tracks schreef Watson zelf, daarnaast horen we zijn versie van ‘Harris and the Mare’ en ‘Mole in the Ground’, aangevuld met een interpretatie van een gedicht van Sterling A. Brown.
Een 8 minuten durende persoonlijke “spoken lyric”
Afsluiter ‘Reap ‘Em In The Valley’ is de meest bijzonder track; in een kleine acht minuten neemt Watson zichzelf op een akoestische gitaar begeleidend ons in een spoken lyric mee in herinneringen en persoonlijke overpeinzingen. Een bijzonder openhartig nummer waarmee we een inkijkje krijgen in het leven van Watson. Daarvoor heeft hij ons al weten te overtuigen, zowel met enkele smaakvolle covers als het uptempo ‘Slim and the Devil’, een bewerking van Sterling A. Brown’s gedicht “Slim Greer in Hell”, maar vooral met zijn eigen liedjes. ‘Real Love’ is een gevoelige ballad en het wat meer traditioneel klinkende ‘Already Gone’ zijn hele mooie, smaakvolle liedjes. De stem van Watson klinkt authentiek met zijn wat nasale, iele geluid en de composities worden met een sober instrumentarium opgesierd. Resultaat zijn oprecht klinkende, overtuigende luisterliedjes die zich op het snijvlak van Folk en singer/songwriter bevinden.
Vasthouden aan het moment
Met ‘Sad Song’ verschuift de Amerikaan wat accenten en verwerkt wat Bluesinvloeden en met het gevoelige ‘One To Fall’ noemen we één van de betere nummer op dit officieuze debuut. Watson laat hier vocaal de beste versie van zichzelf horen en ontpopt zich tot een heuse troubadour. Met zijn begeleidingsband bestaande uit bassist Paul Kowert, gitarist Dylan Day, drummer Jason Boesel en violist Sami Braman overtuigt hij en laat hij horen dat hij al die ervaringen uit zijn carrière ook solo perfect tot uiting kan brengen en vertaald naar smaakvolle liejdes die zich dus op het snijvlak van Folk en Singer/songwriting bevinden. Voor deze recensist is ‘Play It One More Time’ het hoogtepunt van het album en één van de mooiste liedjes van dit jaar. Het is een gevoelig, haast vertederend nummer waarin deze verhalenverteller vertelt over vasthouden aan een moment in plaats van door te willen leven naar het onbekende (“You know how the story ends / In the books upon your shelf / And the words are so persuading”). Ook zijn bandleden hanteren hun instrumenten uitermate fijngevoelig waardoor je als luisteraar geboeid blijft luisteren en elk woord wilt opnemen. Dit titelloze album van Willie Watson is één van de muzikale verrassingen van dit jaar. Watson gooit op dit album eindelijk de schroom van zich af en bewijst dat hij op eigen benen kan staan en overtuigt met eigen liedjes. Veel luisterplezier!
