Ondanks het feit dat Nothing Special zijn solodebuut is, loopt de 46-jarige Texaanse Will Sheff al een heel muziekleven mee. Natuurlijk kennen we hem van de Indieband Okkervil River, de band waarmee hij een kleine negen albums uitbracht en tussen 2001-2009 maakte hij ook deel uit van de band Shearwater. Maar nu is daar het moment dat Will Sheff heeft besloten dat de tijd rijp is voor zijn solodebuut.
Twee gebeurtenissen staan centraal
Er lopen als het ware twee rode draden door Nothing Special; enerzijds had de verhuizing van Texas naar Californië toch een grotere impact dan vooraf gedacht maar het is toch vooral het overlijden van “buddy”, drummer en voormalig bandlid Travis Nelson, dat een ongelofelijke indruk op Sheff heeft gemaakt. Het album opent met ‘The Spiral Season’, een nummer dat heel eenvoudig met een akoestische gitaar begint maar gaandeweg legt Sheff laagje over laagje waardoor het uiteindelijk uitgroeit tot één van de mooiste tracks op dit album. Hierna is er het rustige ‘In The Thick Of It’ waar het toch wel bijzondere stemgeluid van Sheff volledig tot zijn recht komt. Naast de hoofdpersoon horen we ook een hele mooie, bescheiden tweede stem van Cassandra Jenkins. Want ondanks dat het hier om een soloplaat gaat is er een aardige lijst van gastmuzikanten die ook een bijdrage hebben geleverd. Zo horen we o.a. Eric Johnson (Fruit Bats), Christian Lee Hutson en anderen.
Alles is in balans
Opvallend is ook dat alle nummers vrij lang zijn en dat Sheff de tijd genomen heeft om ze wat verder uit te werken. ‘Estrangement Zone’ krijgt kleur door de bijdrage van Marshall Vore op drums en ‘Like The Last Time’ is met zijn gitaarsolo absoluut verrassend te noemen op dit album dat vooral een Folkachtige karakter heeft. ‘Marathon Girl’ is het meest ingetogen nummer en door Camille Getz op viool krijgt dit nummer een wat melancholisch karakter mee. Met ruim acht minuten speelduur is ‘Holy Man’ het langste nummer van het album en ook hier neemt Sheff de tijd en de ruimte om het vakkundig op en uit te bouwen. Alles is hier in balans, zowel qua stem als qua instrumentarium en we kunnen de Amerikaan nergens betrappen op iets dat op haast lijkt. Sheff bewijst op Nothing Special een echte verhalenverteller te zijn en ook de mooie titelsong wordt voorzien van enkele fraaie teksten waardoor we hem met recht een troubadour kunnen noemen. Bij het meanderende ‘Evidence’, één van de mooiste en meest rijk georkestreerde nummers wordt dit mooie, ingetogen afgesloten. Nothing Special is een heel introvert album geworden met hele persoonlijke liedjes met soms een filmisch karakter waar we Sheff vrijwel constant breekbaar horen. Overigens zijn alle teksten terug te lezen in het bijgevoegde boekje. Een album dat misschien wat luisterbeurten nodig heeft om in te dalen en om de glans te herkennen. Veel luisterplezier.
