Geheel in stijl van hun sound werkt de Canadese formatie Wild Rivers aan hun carrière. Niet overhaast, gedoseerd en met een plan. Never Better kwam afgelopen weekend uit en is het derde album van de uit Toronto afkomstige Folkpopformatie die bestaat uit Khalid Yassein, Devan Glover en Andrew Oliver.
In Canada inmiddels een gevestigde naam
Met zeven nummers, een interlude en een speelduur van 22 minuten is Never Better een relatief kort album. De band bracht al twee albums uit en is in eigen land erg populair maar ook ver voorbij hun landgrenzen wordt hun muziek, die zich het best laat omschrijven als Folkpop, omarmd. Vorig jaar stonden ze nog in Utrecht en voor dit jaar is er een optreden in Groningen gepland. In 2023 ontvingen ze tijdens de Juno Awards de prijs voor Breakthrough Group Of The Year en waren ze de support act van The Chicks. Nu is daar hun derde album waarvoor ze hulp kregen van producer Gabe Wax (o.a. Soccer Mommy) waarbij de opnames plaats vonden in Joshua Tree, CA.
Vocale harmonieën
Op Never Better schuift het geluid weer een beetje op richting Pop. Het zijn misschien slechts nuances maar de band ontwikkelt zich nog steeds. Nog steeds kleuren de stemmen van Khalid en Devan fraai bij elkaar, een kenmerk dat absoluut één van de sterke troeven is van Wild Rivers. Het album opent met de uptempo titeltrack waar stemmige synths en soepele gitaarriffs die meerstemmigheid ondersteunen en waar die liefde die altijd aanwezig is geweest uiteindelijk wordt beantwoord. (“You’ve Got A Side Of The Bed / But With All Our Friends / Pretend You Don’t know Me / It’s Complicated / Are We Both Out of Our Minds?”). Vervolgens komt bij ‘Cave’ de elektrische gitaar wat meer op de voorgrond maar het zijn vooral de vocale harmonieën van Khalid en Devan die de aandacht trekken.
Smaakt naar meer
Nummers als ‘Everywhere I Go’, het wiegende en wat meer ingetogen ‘Dance’ en ‘Hardly Ever’ zijn prima Folk-popsongs en bij laatstgenoemde is er een knipoog, al dan niet onbedoeld, naar Fleetwood Mac. Naast de vocale harmonieën horen we of Khalid of Devan op de voorrond waarbij de een dan weer vocaal wordt ondersteund door de ander. Bij het langzame ‘Anyways, I Love You’ horen we wat Bluesinvloeden en fraai gitaarspel voordat er met de instrumentale interlude ‘Morongo Valley’ wordt afgesloten. Tussendoor is er dan nog die fraaie ballad, ‘Backfire’, waar de band op zijn best is. Ook hier gaat het over de dunne lijn tussen vriendschap en liefde…. (“Waiting For he Other One To Break The Silence / Then We Woulda Made It To The Other Side / Even If We Failed, At Least We’d Know We Tried It”). Never Better smaakt net als zijn voorganger Sidelines uit 2022 naar meer en de slechts 7 tracks is dan ook het enige punt van kritiek. Een hele fijne plaat. Veel luisterplezier!
