White Lies – As I Try Not To Fall Apart

De single Tokyo was één van de grote hits op hun vijfde album Five uit 2019, een album dat door deze recensent werkelijk grijs is gedraaid. White Lies, de band uit Londen, is nu terug met hun zesde album dat de titel As I Try Not To Fall Apart heeft meegekregen waarmee ze ons wederom trakteren op een vet aangezette sound met synths, drums, baslijnen en natuurlijk gitaren.

Ook dit album straalt muzikale kracht uit

Met één van de al eerder uitgebrachte singles ‘Am I Really Going To Die’ wordt dit nieuwe album geopend. Vertrouwd zijn de weids klinkende synths, de basgroove en de knipoog naar New Wave Eighties; nieuw is het funky karakter aangezien de band op dit nieuwe album toch wel nieuwe invalswegen verkend en inslaat. Vervolgens is er met de titelsong wederom een nummer dat herkenbaar klinkt en door de zang van McVeigh wordt gedragen. Het album straalt muzikale kracht uit waarbij naast zanger/gitarist Harry McVeigh (zang/gitaar) we de inbreng van Charles Cave (bas) en Jack Lawrence-Brown (drums) niet onvermeld mogen laten!

Soms is daar die ongekende energie

Na deze (hernieuwde) kennismaking met de band uit Londen is dan met ‘Breathe’ het eerste nummer dat je echt bij de keel grijpt; mooie opbouw, tempowisselingen en een ijzersterke baspartij van Cave stuwen dit nummer tot grote hoogte. Dat de band een ongekende energie kan genereren laten ze wederom op As I Try not To Fall Apart horen; de al eerder uitgebrachte indierocker ‘I Don’t Want To Go To Mars’ knalt met het juiste volume werkelijk uit je speakers en met het ruim zeven minuten durende ‘Roll December’ rockt de band strak en gestroomlijnd met Lawrence-Brown op drums als richtinggever. ‘Blue Drift’ is bij uitstek hét nummer dat je live moet ervaren lijkt ons en waar de band zonder probleem het aanwezige publiek naar zijn hand kan zetten.

Een goede balans

En dat White Lies uit diverse vaatjes kan tappen laten ze dan weer zien met het catchy en wat lichtvoetigere ‘Step Outside’ dat weer voor een aangename balans zorg en met het wat meer ingetogen en donkere ‘The End’ (overigens niet de afsluiter van de plaat) noemen we zelfs een rustpunt. Die echte afsluiter heeft ook weer zo’n onheilspellend karakter; ‘There Is No Cure For It’ is één van de beste tracks van het album waar alle elementen en de kernwaarden van White Lies bij elkaar komen. Waarschijnlijk druk je na het resolute einde meteen de “repeat-knop” in. Veel luisterplezier.