In de tijd dat er niet heel veel nieuwe releases uitkomen even tijd voor wat interessante albums die onterecht nog niet de aandacht hebben gehad die het eigenlijk wel verdienen. Bastion van de Amerikaanse formatie Wayne Graham is zo’n album.

De Appalachen

De broers Kenny en Hayden Miles groeien op in het plaatsje Whitesburg in Zuid Oost Kentucky, gelegen in de uitlopers van de Appalachen. Zo’n dorpje dat je als toerist amper opmerkt en aan je voorbij laat gaan. Al in hun tienerjaren maken ze deel uit van de band die in de plaatselijke kerk van hun vader het koor ondersteund. Sinds hun debuutalbum uit 2016 hebben ze al een vijftal albums uitgebracht en door de jaren heen ontwikkelen ze hun eigen stijl die zich lastig laat omschrijven. Want naast Americana en Roots horen we ook zeker Jazzinvloeden en wat sporen van Alt country terug. Laten we het op eigenzinnig houden, iets wat ook wel bij de bewoners en de oorspronkelijke bevolking van de Appalachen en dat gebied van de VS hoort. Ook het nieuwste album dat een tijdje geleden uitkwam, Bastion, is er eentje in de categorie “groeibriljant”.

Interessante keuzes

Volgens alle mythen en verhalen zijn de Appalachen en hun inwoners niet alledaags, misschien wel eigenzinnig. En die eigenschap horen we ook duidelijk in de muziek van Wayne Graham, dat inmiddels uitgegroeid is tot een vierman formatie. Al meteen bij de opener ‘We Could’ve Been Friends’ horen we vrij complexe melodielijnen en in de ruim vijf minuten zijn er diverse onnavolgbare wendingen. Advies is dan ook om het volume net iets verder open te draaien of een koptelefoon op te zetten om alle details tot je te kunnen nemen. Vervolgens is er met ‘The Patsy’ een instrumentale tracks die bol staat van jazz-achtige structuren voordat het tempo dan bij ‘All The Way’ omhooggaat. We horen wat galm bij de elektrische gitaar en ook de vocals en dit nummer doet qua sound enigszins denken aan het geluid van The War On Drugs. Bastion is over het algemeen een vrij laid-back plaat met tijd en aandacht om de nummers uit te werken; het zorgt voor een rimpel in een vijver maar niet meer dan dat. Zo is ‘I Had Plans’ een fijn, meanderende track voor een zondagochtendwandeling waar we naast Kenny op piano verrast worden door een stemmige klarinet. Dat soort details en keuzes qua instrumentarium maken van Bastion een interessante plaat.

Diepgang

En zo worden bij elke track op Bastion fraaie muzikale luikjes geopend. ‘A Silent Prayer’ komt het dichts bij Folkrock maar blijft dromerig, ‘Enemy’s Camp’ heeft wat Alt-country invloeden en bij ‘Into Words’ blijkt nog maar eens dat alles in evenwicht is. Dat de band ook maatschappelijke onderwerpen durft aan te roeren horen we bijvoorbeeld bij het ingetogen ‘Shoot Me’; laat je niet misleiden door het rustige, wat psychedelische arrangement als de band het over het wapengebruik in de VS heeft. (“pocket knives / frozen eyes / shoot warnings / everything was better / yesterday”). Ook de afsluiter ‘Swingin’ Round’ kent een fraaie tekst met diepgang en met deze ruim zes minuten durende, ijzersterke track laat Wayne Graham ons in verroering achter. De enige oplossing om aan dat gevoel wat te doen is de repeat-knop weer in te drukken. Leuk details; op de achterkant van het album wordt de albumtitel nog eens geformeerd door letters van de nummers te gebruiken; leuk detail. Veel luisterplezier!