Warpath – Disharmonic Revelations

Warpath is een trashmetalband uit het Duitse Hamburg. De band is begin jaren negentig begonnen. Na het uitbrengen van vier albums kwam het eerste tijdperk tot een eind in 1998. Bijna twintig jaar later brak er een nieuw tijdperk aan. In 2015 was was er een reünie van de line-up (op één na) uit 1994. Daarna kwam er grotendeels een nieuwe line-up; oprichter Dirk Weiß op zang, Roman Spinka en Claudio Illanes op gitaar, Sören Meyer op basgitaar en Norman Rieck op drums. Hiermee brachten ze onder andere twee nieuwe albums uit en een verzamelalbum om het dertigjarig bestaan van de band te vieren. Warpath gaat lekker door, want ze hebben weer een nieuw album uitgebracht genaamd Disharmonic Revelations.

Beukende trash

Met ‘The last one’, ‘Disharmonic revelations’ en ‘Parasite’ heb je gelijk drie beukende tracks te pakken met stevige gitaren en strak drumwerk. ‘A part of my identity’ en ‘Visions and reality’ zijn daarentegen lekker bruut en zwaar. ‘Scars’ voelt als old school trash metal. ‘Egos aspire’ heeft interessant en lichtelijk chaotisch gitaarspel en bouwt mooi op in tempo. Na de eerste helft springen de tracks er toch net wat minder uit omdat alles redelijk in hetzelfde tempo is. Afzonderlijk zijn het toffe nummers, maar als geheel voelt het als minder afwisseling. Uitzondering daarin is het rustige ‘The unpredictable past’ wat afgewisseld wordt met zware, harde stukken. Weiß is consistent in zijn harde, zware vocalen, maar op ‘The unpredictable past’ laat hij ook zijn rustige, donkere stem horen wat heel mooi past. Disharmonic Revelations sluit af met twee bonustracks; het in 2020 uitgekomen ‘Innocence lost’ en een alternatieve versie van ‘MMXX’.

Vertrouwde trash

Disharmonic Revelations is niet heel vernieuwend, maar het is wel een lekker album geworden met een vertrouwd trashmetalgeluid. Al zijn er ook hardcore- en deathmetalelementen op sommige tracks. De teksten zijn wellicht wat simplistisch, maar het is wel heerlijk meezingen (meeschreeuwen?) natuurlijk.