Vijf jaar na een eerste kennismaking en haar debuutalbum Shades is de Amerikaanse singer/songwriter Vera Sola terug met haar nieuw album Peacemaker.
Pop-Noir
In 2018 was daar Shades, een eerste kennismaking met de wat donkere, mysterieuze muziek van deze in Los Angeles geboren Danielle Aykroyd die dus de artiestennaam Vera Sola aannam. Op zich is dat niet vreemd want waarschijnlijk zou anders altijd de erfenis van “de dochter van” aan haar kleven. Want inderdaad, Vera Sola is niemand minder dan de dochter van acteur Dan Aykroyd en actrice Donna Dixon. Shades was echt nog een one-woman project waarbij Vera alles zelf schreef en ook de instrumenten bespeelde. Nu vijf jaar later kiest ze voor een totaal andere benadering waardoor de elf tracks rijk georkestreerd klinken. Producer Kenneth Pattengale en veel meer dan een handvol muzikanten hebben geholpen dit nieuwe project tot stand te brengen. Toch is de ongelofelijk bijzondere stem en het duistere en mysterieuze karakter nog steeds aanwezig en de constante factor. Ik zou het als “Pop-Noir” willen karakteriseren want we kunnen haar muziek niet in één hokje plaatsen.
Duister en mysterieus
Met diepe drums en melancholiek klinkende strijkers maakt de Amerikaanse singer/songwriter haar entree. Voeg daar nog wat blazers, akoestische gitaren en haar indrukwekkende stem aan toe en ‘Bad Idea’ zorgt voor een eerste buiging. Vervolgens vervliegt de mystiek bij het uptempo ‘The Line’ maar niet voordat de wat gruizige gitaren ons toch het licht en zicht ontnemen en we in nevelen gehuld blijven. Na deze hernieuwede kennismaking is er ruimte voor het wat rustigere ‘I’m Lying’, waar Vera toch wel aan de liefde toegeeft of houdt ze ons uiteindelijk toch voor de gek? (“I feel safe with you on pillow street / I’m lying I love you I’m lying I’m lying Or am I?”). Knap hoe ze de spanningsboog weet vast te houden zoals het ogenschijnlijke ‘Waiting’ waar de invloeden uit de jaren ’60 voorzichtig doorsijpelen en het lijkt alsof je de op de achtergrond nog een filmprojector hoort zoemen als de tonen van de resonerende elektrische gitaar wegsterven….
Filmisch karakter
In een interview omschreef Vera haar album als volgt: “I see this record as a sort of topography of memory. It’s a collection of stories stitched together with that particular dreamlike quality which allows for disparate spaces to converge into a single scarcely knowable vastness”. Dat filmische karakter past inderdaad bij Peacemaker. In navolging van de opener zijn het ook de diepe drums die ‘Bird House’ karakteriseren. Het meest duistere en onheilspellende nummer misschien wel als we haar ‘She began to speak her longing to the rope” horen zijgen. Het knappe van Peacemaker is dat het album zo organisch klinkt maar de stem van Danielle overal en altijd bepalend en charismatisch is. ‘Is That You’ is misschien zelfs wel spookachtig te noemen, ‘Blood Bond’ ontvlamt na één minuut in een vurige en donkere Rock ’n Roll-track en op het “jazzy” ‘Get Wise’ klinkt Vera erg verleidelijk.
Strijdbaar
Met ‘Desire Path’ noemen we waarschijnlijk het hoogtepunt van dit fantastische album, hoewel het album in zijn totaliteit van hoge kwaliteit is. Het arrangement is complex en het nummer wordt vanuit een minimalistische basis fraai uitgebouwd waarbij de stem van Danielle allesbepalend is. Bij de ijzersterke afsluiter ‘Instrument Of War’ vat ze al haar kwaliteiten nog maar eens samen als ze strijdbaar “Lord make me an instrument of war / Lord pack me my pistol bring me my sword /Load me up with landmines /Bury me in concubines / Take me downtown where the bullets are” horen zingen. Peacemaker gaat waarschijnlijk voor de grote doorbraak van Vera Sola zorgen en is in dit nog prille muziekjaar waarschijnlijk de plaat tot op heden. Veel luisterplezier!
