Sinds hun kinderjaren zijn Olly Knights en Gale Paridjanian vrienden. Nadat hun wegen een tijdje gescheiden waren vormden ze de band Turin Brakes en was daar in 2001 het debuutalbum van de band. Nu, bijna een kwart eeuw later brengen ze met Spacehopper hun tiende album uit.
Bijna een kwart eeuw
Ruim twee decennia geleden was daar The Optimist LP waarvoor de band meteen een nominatie ontving voor een Mercury Prize. Met dit debuutalbum zette de band zich op de kaart en hun bijna 25-jarige carrière bouwde de band gestaag een fanbase op en met Spacehopper leveren ze alweer hun tiende album af. Met ‘Painkiller’, afkomstig van hun tweede album Ether Song uit 2003, noemen we hun grootste succes want een echte hitmachine is deze Britse band natuurlijk niet. Evengoed verkocht de band al miljoenen albums, is de band in Engeland mateloos populair en zijn hun concerten (ook in Nederland) vaak snel uitverkocht. In een interview vertelde frontman Olly Knights al dat de band voor dit album terugkeerde naar de studio waar het allemaal begon maar dat dit absoluut geen “best of” album zou gaan worden. En dat klopt ook wel al voel je wel dat de band af ten toe terug grijpt naar het geluid uit die beginperiode. Daar tegenover staan ook wat kleine experimentjes maar het is vooral de herkenning waarbij de bijzondere stem van Olly Knights, de vocale harmonieën en het virtuoze gitaarspel van Gale Paridjanian een belangrijke rol spelen. En vergeet niet, de band heeft in de bijna 25 jaar steeds accenten verlegd dus een blauwdruk van de Turin Brakes sound is haast ondefinieerbaar.
Weelderige gitaren
Krijsende meeuwen aan de Britse kust luiden de opener ‘The Message’ in; het vloeiende uptempo nummer roept inderdaad wat herinneringen op aan het geluid tijdens de beginperiode maar het is vooral een echt Turin Brakes nummer. De stem van Olly herken je uit duizenden, de tweede stem van Gale zorgt voor gelaagdheid en Rob Allum (basgitaar) en Edddie Myer (drums) zorgen voor de ritmesectie. Vervolgens worden we getrakteerd op het Glamrock-achtige ‘Pays To Be Paranoid’, een verfrissend nummer waarmee de band echt een beetje buiten de lijntjes kleurt. Het eerste deel wordt afgesloten met het sterke titelnummer waarbij gitarist Paridjanian met fraai snarenwerk strooit en de tempowisselingen zorgen voor een aangename energie. De band die ooit als een “five-piece” met Phil Marten op keys begon heeft die rol in de band na zijn vertrek niet ingevuld. Dat is in de sound van Turin Brakes ook duidelijk hoorbaar want hierdoor kwam de nadruk meer op de gitaren te liggen en deze zijn dan ook weelderig vertegenwoordigd op dit nieuwe album zoals hier bijvoorbeeld bij ‘Silence And Sirens’ en het dynamische ‘Horizon’.
Veelzijdigheid
Maar we weten ook dat de band zeer sfeervolle en ingetogen Folkrock-achtige nummers kan schrijven en met ‘Almost’ bewijst de band dat ze deze kunst nog steeds beheersen. Het melancholische karakter wordt door de meerstemmigheid en het snarenwerk versterkt. Ook ‘Today’ is een meesterwerkje dat door de strijkers een diepere gelaagdheid meekrijgt en ‘Old Habits’ is zo’n track waar je helemaal bij weg kunt dromen. Olly met zijn kenmerkende stem op de voorgrond, Paridjanian die vervolgens voor de vocale harmonie zorgt en waarbij stemmige akoestische en elektrische gitaren om elkaar heen dansen. Met het catchy ‘Lullaby’ noemen we één van de beste nummers en hier komt alles waar de band muzikaal voor staat en waarom de band zo’n hecht collectief is bij elkaar. Na al dat moois is de koek echter nog niet op want Spacehopper wordt met een absoluut hoogtepunt afgesloten. Het wat psychedelische ‘What’s Underneath’, doorspekt met 60’s/70’s Americana en Rock, is het langste nummer en toont de veelzijdigheid van de band nogmaals. Spacehopper is eenvoudig gesteld een echt Turin Brakes album geworden waarmee een nieuw hoofdstuk wordt toegevoegd aan hun toch al wel indrukwekkende catalogus. Veel luisterplezier!
