De naam Mackenzie Ruth Scott zal misschien niet iedereen meteen herkennen, maar de artiestennaam Torres zal menig muziekliefhebber wel bekend in de oren klinken. Met haar zesde album What An Enormous Room schrijft ze een nieuw muzikaal hoofdstuk.
Muzikaal een iets andere richting
Geboren in Florida, opgegroeid in Georgia en inmiddels woonachtig in New York is What An Enormous Room alweer het zesde studio album van deze 33-jarige singer/songwriter. Torres laat zich niet in een muzikaal hokje plaatsen, zoveel is al wel duidelijk geworden door onder andere Three Futures (2017) en met dit nieuwe album wordt dat nog maar eens bevestigd. Met het ijzersterke ‘Happy Man’s Shoes’ opent ze haar nieuwste album What An Enormous Room. Een sterke drumbeat die nadrukkelijk omgeven wordt door elektrische gitaren en synths zorgen voor een energieke opener en maakt tegelijkertijd duidelijk dat de Amerikaanse voor een andere weg kiest dan op haar vorige album Thirstier. Koos ze op dat album nadrukkelijk voor de richting van de Indierock, op dit nieuwe album plaatst ze de elektronica en synths wat meer prominent op de voorgrond.
Scherpe, als drones klinkende synths
Met het relatief korte ‘Life As We Don’t Know It’ wordt het tempo en energieniveau opgeschroefd en met ‘Wake To Flowers’ noemen we één van de sfeerbepalende nummers van dit zesde album. Een donkere beat, scherpe synths en soms groezelig klinkende gitaren zorgen voor een wat duister karakter. Die duisternis hangt een beetje als een schaduw over What An Enormous Room; we kunnen het ook als een soort “pop-noir” beschrijven zoals bij ‘Collect’ (“I am the water of life / I am the angel of death”). Halverwege het album vinden we ‘Artificial Limits’ en vanaf de eerste dreigende tonen is er geen ontkomen aan en zijn we geboeid. Het zes minuten durende en heerlijk uitgesponnen nummer wordt door het orgel in combinatie met de zware synths juist een groter mysterie. Haar boodschap; “Anything Could Happen Now” dus leef je leven!
Soms persoonlijk en reflecterend
Eén van de hoogtepunten is het relatief rustige ‘I Got the Fear’ waar Mackenzie ons deelgenoot maakt van haar paniekaanvallen en paranoia. In bepaalde nummers klinkt de Amerikaanse erg zelfverzekerd maar toch is er dan ineens twijfel en onrust in rustige ‘Ugly Mystery’. De aan Belmont University afgestuurde Mackenzie toont ook op dit nieuwe album haar veelzijdigheid want bij nummers als ‘Jerk Into Joy’, met hierin de albumtitel verweven in de tekst, en ‘Forever Home’ laat ze de wat duistere sfeer als het ware van zichzelf afglijden. Maar Torres zou Torres niet zijn als er toch nog een verrassing komt. We kunnen ‘Songbird Forever’ een pianoballad noemen maar het is veel meer. We horen synths, vogelgeluiden en de intieme sfeer van dit wat lo-fi achtige nummer zorgt voor een fraai contract met de rest van het album. Tussendoor was er dan nog het al eerdergenoemde, vinnige ‘Collect’ waar de drone-achtige synths ineens verdwijnen door de prachtige stem van Torres. Bij What An Enormous Room kiest Torres niet voor de gemakkelijkste weg. Ze zoekt en vind nieuwe perspectieven en na elke luisterbeurt ontdek je nieuwe, tot dan verborgen luikjes en ga je dit album meer waarderen. Veel luisterplezier!
