Dit weekend was daar het nieuwe album Mercy van de Noorse singer/songwriter Torgeir Waldemar. Dit nieuwe album kent elf nummers en eigenlijk vormt dit album het tweede deel in het tweeluik met album Love dat in 2020 uitgebracht is

Minimalistische, pure benadering

Eigenlijk is de uitdrukking “less is more” misschien wel het meest van toepassing op Mercy. Daar waar Love uitbundig was en waar de Noor door een volledige band werd ondersteund, daar kiest hij op Mercy juist voor een sobere, minimalistische benadering. Waldemar laat alleen producer Anders Moller toe voor dit project en verder horen we slechts één andere muzikant in de studioruimte; Michaell Barrett Donovan is zo nu en dan als tweede stem te horen en op viool. Waldemar kiest nadrukkelijk voor minimalisme en we horen hem vooral op akoestische gitaar en soms op banjo zoals bij het indrukwekkende en gevoelige Dover. Toch is het sterkste wapen op dit album zijn stem die al even eerlijk, kwetsbaar en soms zelfs breekbaar klinkt. Het vorig jaar uitgekomen Opera, een live-registratie van een concert in Oslo, moeten we dan ook als een soort intermezzo beschouwen tussen het Love- en het Mercy-album.

Ondersteund door viool

Opener ‘Where To Throw My Shadow’ is wat dat betreft richtinggevend. Een fraai staaltje Folkmuziek dat we echt meteen als een stukje waardevol kleinood kunnen omarmen. Vervolgens is er met Dover (“I woke up in Dover / and the sea was gone / I went to bed in Calais”) een aangrijpend nummer over de vluchtelingenproblematiek in Engeland vanuit het perspectief van één van de hoofdpersonen. Met ‘Traces Of Trust’ noemen we een nummer dat mede door het vioolspel van Donovan wat “rijker” klinkt maar ook een wat meer traditioneel karakter krijgt. Waldemar ontwikkelt zich als een echte troubadour waarbij hij dus zo nu en dan wordt bijgestaan zoals bij het fraaie ‘Vibration Of Strings’ en ‘Cracking Lacquer’.

Verhalenverteller

Ondanks het sobere gehalte klinkt het album puur, direct en rijk en dat geldt evenzo voor de teksten. Waldemar bewijst dat hij op een hoog niveau met woorden en zinnen kan spelen om de diepgang te bewerkstelligen. Een mooi voorbeeld is ‘The Way Yo Make Me Feel’ als hij als het ware achterom kijkt naar het leven dat achter hem ligt. (“The tunnel of the longest sort / which widens here and there from port to port / But when it spits us out again / There’s a mountain, there’s a fjord”). De mooie, smaakvolle afsluiter ‘Remedy Part II’ is een vervolg van het nummer ‘Remedy’ dat we op het debuutalbum uit 2014 terug vinden. Niet toevallig, ook dan als afsluiter. Met Mercy levert de Noor een nieuw muzikaal hoofdstuk af en benadrukt nogmaals zijn veelzijdigheid als artiest. Een aantal nummers leent zich waarschijnlijk ook prima voor een uitvoering met een begeleidingsband dus we gaan waarschijnlijk nog veel van deze begenadigde singer/songwriter horen. Voor nu kunnen we weer even (na)genieten van een uitermate fraai stukje Folkmuziek. Veel luisterplezier!