In 2021 was daar het experimentele album Distractions van de Britse formatie Tindersticks. Met het onlangs verschenen Soft Tissue verlegd de band uit Nottingham wederom zijn grenzen en voegt een nieuw hoofdstuk toe aan hun muzikale boek.
Steeds nieuwe perspectieven
De afgelopen drie decennia heeft de Engelse formatie zich min of meer ontpopt tot een soort van cultband en werd de band vooral hun thuisland omarmd. De band rondom Stuart Staples vond zich steeds opnieuw uit al loopt Soul als een rode draad door hun carrière en hun meer dan acceptabele discografie. De band heeft wat mutaties ondergaan maar naast Staples zijn toetsenist David Leonard Boulter en gitarist Neil Fraser, beiden leden van het eerste uur, nog steeds onderdeel van de band. De albums die ze uitbrachten zijn stuk voor stuk interessant en klonken vaak ook weer anders dan hun voorganger. Zo ook bij dit inmiddels 14e album Soft Tissue. In de kern is het pure, wat ongepolijste soul wat op zich niet vreemd is als we in ogenschouw nemen dat deze band uit het altijd natte Britse Nottingham komt en niet uit de warme zuidelijke staten van de VS. Verder is het instrumentarium op dit album relatief sober maar zorgen onder andere de strijkers en de blazers ervoor dat de rafelige randjes als het ware verdwijnen.
Soul met een rafelig randje
Het eerste deel van het album is ijzersterk; blazers, drums en fraai toetsenwerk zorgen voor de intro van ‘New World’ dat zich gaandeweg prachtig ontvouwt en verrassende wendingen kent. Vervolgens is er wat percussie, toetsen en natuurlijk de strijkers die ‘Don’t Walk, Run’ instrumentaal tot leven brengen en in combinatie met de stem van Staples tot grote hoogte brengen. Het nummer is onweerstaanbaar, zwoel en met de ogen dicht zie je de geliefden op de vloer wiegend met elkaar dansen. Met ‘Nancy’ is er de eerste verrassing; een drummachine zorgt voor een Bossa-Nova achtig ritme dat ook weer sensueel klinkt waarbij het geheel toch wat industrieel aandoet. De blazers die zich gaandeweg bijvoegen zorgen voor karakter, het orgeltje is geniaal en er worden nog wat backing-vocals ingevlogen.
Precies goed afgewogen
Hierna kruipt de band nog wat meer in zijn schulp en wordt het instrumentarium nog wat verder afgeschaald. ‘Falling, The Light’ wordt “klein” gehouden maar blijft door zijn subtiliteit toch boeien en bij het verstillende ‘The Secret Of Breathing’ willen we elke noot, elk woord en elke zin uit de mond van Staples horen. Met het langzame ‘Turned My Back’ keren we terug naar de soul; een even simpele als strakke beat zorgt voor het ritme en met de inbreng de backing vocals keren we weer terug naar een stad als Memphis. Voordat het album wordt afsloten met een “edit-versie van ‘New World’ is er nog een hoogtepunt. Het dromerige ‘Soon To Be April’, met fraai ingetogen gitaarspel, is misschien wel het mooiste nummer het album. Er is nog ruimte voor een stukje “spoken lyric” en als na ruim twee minuten de strijkers worden toegevoegd voelt het geheel als een sprookje. Soft Tissue is een boeiend album geworden. We horen weer een nieuwe kant van Staples en zijn vrienden en alles lijkt precies goed zijn afgewogen waardoor elk nummer met elk detail in evenwicht is. Een album voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier!
