Wanneer we in een weekend terug gaan in te tijd met The Kinks en The Who hebben we de andere legendarische rockacts van de jaren 60 op tafel. Deze bands zijn met The Beatles en The Stones deels verantwoordelijk voor de huidige gitaar pop en rock muziek.

The Who is voor velen te herkennen als intro voor de CSI series. Iets waar gitarist Pete Townsend geen spijt van heeft om dat contract te tekenen verteld de man.
Het gaat hier om de band die begon met het slopen van een drumstel, de molenwiek op de gitaar gaf en slingerend boven het hoofd de microfoon laat draaien. The Who, die met Tommy als rockopera een film maakte en daardoor legendarisch werd. Keith Moon, wordt nog steeds als legendarische drummer betiteld en bassist John Enstwistle zorgt voor de onnavolgbare loopjes die de muziek in de jaren 60 veranderde. De heren zijn inmiddels overleden en dat wordt nog steeds als gemis gezien.

Maar we hebben Pete Townsend en zanger Roger Daltrey nog. De heren die ‘My Generation’, en hier een akoestische ‘Behind Blue Eyes’ en ‘Substitute’ in de jaren 60 maakten.
De band wist de opvolgende decennia telkens te verrassen. Openden Live Aid door direct de stoppen te laten doorslaan, omdat men te hard stond. Iets dat past bij deze band zonder dit in scene te zetten.

Nu komt men met een verzamel album met orkest in een vol Wembley stadion. En ze zijn nog steeds even goed als toen! Er zijn veel verzamel albums van deze band te vinden. Dit keer is het met een orkest en dat maakt het bijzonder.

Songs als het legendarische ‘Pinball Wizard’, gevolgd met het actuelere ‘Hero Ground Zero’ komen goed uit de verf. Het intro van ‘Substitude’ is legendarisch en het akoestische  “Won’t Get Fooled Again’ krijgt een nieuwe vibe.

Daar waar de rockopera Tommy de jaren 60 kleurde, was het de rockopera en film Quadrophenia over de mods van toen die jaren 70 kleur gaf. Hier weet men met het orkest het laatste deel van de show te vullen. Een snelle versie van het album met ‘The Real Me’,  ‘The One’, ‘The Punk and the Gothfather’, ‘5:15” komt met tot het slotstuk, het prachtige ‘Love Reign O’er Me’.

Dan mag de show erop zitten en weet men met de toegift ‘Baba O’Riley’ te beginnen. En zoals een gentleman uit UK eindigt The Who the laatste jaren de show steevast met ‘Tea & Theatre’. Engelser kan het gewoon niet. Maar oooh zo mooi.

Het album is naast de cd versie op 3lp ook op een deluxe versie te verkrijgen incl. 2 blu-ray (zonder beeldmateriaal).