Na een stilte van vier jaar is de Britse singer/songwriter Amber Bain, aka The Japanese House, terug met haar nieuwe album In The End It Always does. Veelzijdig, openhartig, persoonlijk maar vooral een geslaagde plaat vol met genuanceerde gelaagdheid.
The 1975
In 2015 was daar de EP Pools To Bathe, die in 2019 opgevolgd werd door het met positieve kritieken overladen debuutalbum Good At Falling. Een aantal levenslessen wijzer, een paar jaar ouder en na een verbroken relatie is daar nu de toch wel langverwachte opvolger In The End It Always Does. Ze opent met het wat experimenteel klinkende ‘Spot Dog’ waar de samenwerking en de connectie met Justin Vernon (Bon Iver) en Matty Healy en George Daniel van The 1975 hoor- en voelbaar zijn. We horen strijkers, elektronica en de wat zwevende stem van Amber op een mooie melodie en het eindresultaat is fraai en haast ongrijpbaar. Vervolgens schakelt ze door met het uiterst catchy ‘Touching Yourself’, dat een absolute hit-in-de-dop kan zijn. Een aanstekelijk nummer over een verbroken liefde en waar een blend van invloeden van Fleetwood Mac en The 1975 hoorbaar zijn.
Openheid en oprechtheid
Amber levert met In The End It Always Does dus een ambitieus album af dat fris en eigentijds klinkt en waar ze zelfverzekerder klinkt dan op haar debuutalbum of haar EP. Op zich niet vreemd natuurlijk want ze beschikt inmiddels ook over de nodige bagage. Ze schrijft alles, speelt gitaar en heeft ook nog eens een fijne, warme unieke stem met vele mogelijkheden. ‘Sad To Breathe’ luistert lekker weg en Amber is meer dan openhartig en misschien zelfs wel vrijpostig op ‘Friends’ (“Do you like the way it turned you on when they f*** in front of you?”). Naast die uptempo nummers vinden we ook enkele rustige pareltjes terug; ‘Over There’, met duidelijke invloeden van medeschrijver Justin Vernon, ‘Morning Pages’ en het semi-akoestische en breekbare ‘Indexical Reminder Of A Morning Well Spent’ krijgen na elke luisterbeurt meer glans door o.a. de mooie melodielijnen en haar oprechtheid. Verder neemt Amber ons bij ‘You Always Get What You Want’ en het op synths en een strakke beat gedreven ‘Boyhood’ mee naar haar persoonlijke overpeinzingen.
Uniek stemgeluid
Ondanks het wat lome karakter is ‘Sunshine Baby’, met een bijdrage van Matty Healy (The 1975), één van de meest aansprekende nummers en niet voor niets als single uitgebracht. Samen met de afsluiter ‘One For Sorrow, Two For Joni Jones’ vormen deze beide nummers de rode draad van het album, waarbij bij Amber echt het besef indaalt dat haar relatie tot een einde is gekomen. (Sometimes I think life without you would lose its bones / But really I’ll still love walking in the park with my little Joni jones’ and it’s true… I am). De Britse Amber Bain combineert haar unieke stemgeluid met een eigen stijl van singer/songwriting waarbij we de subtiele knipoog naar The 1975 wel moeten vernoemen. Daarnaast durft ze zich kwetsbaar op te stellen, is ze soms erg openhartig (o.a over haar geaardheid) en voeg daarbij de hoge productiekwaliteit (Chloe Kraemer) toe en het kan niet anders dan dat we hier naar één van de betere platen van het muziekjaar 2023 luisteren. Veel luisterplezier!
