The Deslondes – Ways & Means
Na het meer dan goed ontvangen titelloze debuut uit 2015 en opvolger Hurry Home uit 2017 beleef het lang stil rondom de Amerikaanse rootsformatie The Deslondes. Tot nu, want eindelijk bundelen songwriters en klasse muzikanten Dan Cutler, Sam Doores, Riley Downing, Cameron Snyder en John James Tourville hun krachten weer met hun derde album Ways And Means als eindresultaat.
Een markeerpunt
De toekomst was voor The Deslondes voor ons als volger en luisteraar onzeker want alle vijf de bandleden hebben de juiste vaardigheden om goede muziek te maken én goede liedjes te schrijven. Doores en Downing brachten de afgelopen jaren solo-materiaal uit dus de vraag was of er überhaupt nog wel een toekomst voor de band was. Die vraag kunnen we nu volmondig met “ja” beantwoorden en wat dat betreft is de wat lui klinkende albumopener ‘Good To Go’ eigenlijk een markeerpunt of zoals Downing het verwoordt; “Good To Go’ is where we’re at now. we’re still out here. We’re still good to go. The songs bookend each other”. Toch is er wel significant iets veranderd in de sound want Ways And Means klinkt eigentijds maar heeft heel veel ingrediënten uit de jaren ’70 in zich en bevindt zich ergens op het snijvlak van Roots en Americana.
Bundeling van krachten
Op zich kan een vergelijking met The Eagles en ook met The Band niet uitblijven; ook hier hebben we te maken met verschillende zangers en meer dan ervaren muzikanten waardoor Ways & Means veel variatie meekrijgt. Alle vijf de heren hebben een actieve rol in het schrijven en als de krachten vocaal gebundeld worden merk je dat de stemmen prima bij elkaar passen. Verder zit het album, overigens geproduceerd door producer Andrija Tokic, muzikaal ook erg goed in elkaar. Het dromerige ‘Five Year Plan’ neemt ons al wiegend mee terug naar de jaren ’70, met het langzame ‘South Dakota Wild One’ wanen we ons ergens op een eindeloze prairie bevinden en mede door de gegroefde en diepe stem van Downing is de melancholie in ‘Home Again’ als het ware voelbaar. Verder horen we een orgeltje hier, blazers daar en een enkele keer worden strijkers toegevoegd waardoor er altijd wat nieuws te ontdekken valt. Bij de titelsong, met een bijdrage van Maro Price, is het lastig stilzitten en tussen de gitaren is het orgeltje een geniale vondst!
Prachtige vocalen
Zoals gezegd durf deze recensent wel The Eagles te vermelden; vooral bij het prachtige ballad ‘Consider Me’ is werkelijk alles in balans en is de meerstemmigheid de spreekwoordelijke kers op de taart. Ook bij ‘Howl At The Moon’ en afsluiter ‘Hero’ wordt die troef slim, oprecht en doeltreffend uitgespeeld. Het groovy ‘Wild Eden’ heeft een meer dan aangenaam Westcoast sausje en bij ‘Dunes’ is het de steelgitaar die voor het juiste accent zorgt. The Deslondes bevindt zich met zoveel talent en zoveel mogelijkheden qua geluid natuurlijk in een bevoorrechte positie. Laten we daarom vooral genieten van Ways And Means en hopen dat de vijf heren nog lang samen muziek mogen maken. Dat er dan hier en daar een soloalbum wordt afgeleverd is alleen maar winst. Veel luisterplezier.
