The Black Keys – Dropout Boogie
The Black Keys zijn terug met een nieuw album, Dropout Boogie. Twintig jaar na hun debuutalbum The Big Come Up zijn Dan Auerbach en Patrick Carney uit Akron, Ohio nog steeds niet op elkaar uitgekeken en zitten ze nog steeds vol muzikale inspiratie.
Authentieke sound van de band
De afgelopen twee decennia bouwden de twee vrienden een indrukwekkende carrière op met hun eigenzinnige Bluesrock. Carney stuurt met zijn drums de altijd strakke ritmesectie aan en Auerbach is de magistrale gitarist die ook nog over een typerende stem beschikt. Samen schaafden ze aan hun authentieke sound die dus zo succesvol is gebleken. Iedereen zal Brothers in zijn platenkast hebben staan en los van de magistrale tracks is El Camino een album dat ik alleen al voor de iconische albumcover kocht. Vorig jaar vierde ze “twintigjarig”-jubileum met de waanzinnige coverplaat Delta Blues waarop ze als het ware een ode brengen aan hun (blues)helden zoals John Lee Hooker en R. Burnside.
Broeierige Deltablues
Met ‘Wild Child’wordt dit elfde album van de rockers geopend en meteen is daar dat feest der herkenning. Het wat groezelige gitaargeluid met natuurlijk halverwege een solo klinkt als vertrouwd en het geheel beschikt toch weer over meer dan voldoende hitpotentie. En het zal niet de eerste of laatste keer zijn dat een track van dit duo in een TV-serie gebruikt wordt. Dat de heren regelmatig ook andere delen van het muzikale spectrum betreden blijkt wel uit ‘It Ain’t Over’; de ingrediënten blijven hetzelfde maar hier spelen ze nadrukkelijk de “soulkaart” om vervolgens bij ‘For The love Of Money’ weer terug te keren naar de broeierige Deltablues. Overigens kozen ze voor dit wederom in Nashville opgenomen album voor de samenwerking met meerdere gastartiesten en we horen dan ook bijdragen van Reigning Sound’s Greg Cartwright en Angelo Petraglia van Kings of Leon.
Vuige gitaarriffs
Het gitaarspel van Auerbach is natuurlijk altijd en alom aanwezig en op het broeierige ‘Good Love’ krijgt dit nog een extra lading door de bijdrage van Billy F. Gibbons. Met het Boogie -Woogie ‘Your Team Is Looking Good’ noemen we nog een potentiële hit-in-de-dop en bij de heerlijke Bluesrocker ‘Burn The Damn Thing Down’ (gave titel) knallen de vuige gitaarriffs werkelijk uit je speaker. Meest uitgesproken uitstapje naar de pure rockmuziek is waarschijnlijk ‘Baby I’m Coming Home’ met halverwege een fraaie tempoversnelling zoals we die uit de tijd van Led Zeppelin kennen. Op Dropout Boogie vinden we met het wat zweverige ‘How Long feitelijk maar één echt rustpunt terug want ook afsluiter ‘Didn’t I Love’ laveert ergens tussen de garagerock en zuidelijke Bluesrock die uit hun koker altijd uitgekleed en zonder te veel franje klinkt. Veel op Dropout Boogie is herkenbaar maar het is wel een heel fijn album geworden dat bij voorkeur gedraaid wordt met de volumeknop iets meer open dan gemiddeld. Veel luisterplezier.
