Athens, Georgia kent een levendige muziekscene en heeft zich de afgelopen decennia al regelmatig als voedingsbodem voor bands bewezen. De bekendste is natuurlijk R.E.M. en daarmee hebben we een rechtstreekse verbindingen gevonden met The Bad Ends die dit weekend hun debuutalbum The Power And The Glory uitbrachten.

R.E.M.

Drummer Bill Berry besloot in 1997 uit R.E.M. te stappen en sindsdien was het stil rondom de drummer. Tot nu toe want samen met Mike Mantione (Five Eight), bassist Dave Domizi, gitarist Christian Lopez en multi-instrumentalist Geoff Melkonian vormt deze 64-jarige drummer de band The Bad Ends. Het zijn allemaal mannen die hun sporen in de muziekbusiness hebben verdiend, maar nu als The Bad Ends hun debuutalbum afleveren. De band opent krachtig met ‘Mile Marker 29’; een lekker stevige rocker met volop ruimte voor de gitaren en Berry bewijst tijdens zijn “pensioen” nog steeds prima met zijn drums overweg te kunnen. Vervolgens is daar het iets meer uitgebalanceerde single ‘All Your Friends Are Dying’, waarbij het haast onmogelijk is om niet even aan de sound van R.E.M. terug te denken. Met het rustige en wat melancholisch klinkende ‘Left To Be Found’ neemt de band wat gas terug en inmiddels hebben we ook kunnen wennen aan de toch wel typische stem van Mantione.

Zo nu en dan een gastmuzikant

Ook The Bad Ends krijgen zo nu en dan wat muzikale assistentie en zo horen we John Neff (Drive-By Truckers) op pedal steel een bijdrage leveren op het sfeervolle en gevoelige ‘Little Black Cloud’. We horen hem nogmaals op het fraaie instrumentale ‘Ode To Jose’ dat het eerste deel “The Power” afsluit en halverwege het album voor een mooi rustpunt zorgt. Het tweede deel, “The Glory”, begint met het dreigende ‘The Ballad Of Satan’s Bride’, dat absoluut geen ballad blijkt te zijn. Met ‘Honestly’ noemen we waarschijnlijk het beste nummer, mede door de hele sterke opbouw, het fraaie toetsenwerk van Melkonian en de variatie in het nummer dat zomaar ineens kan ontbranden.

Puur toeval

Dat The Bad Ends nu hun debuutalbum uitbrengen berust eigenlijk louter op toeval; na een toevallige ontmoeting tussen Berry en Mantione werd er een afspraak voor een jamsessie gemaakt waarna Berry uitriep: “ik zit weer in een band”! Universele maar evengoed lastige thema’s worden verpakt in knappe liedjes met melodieuze met soms ook venijnige gitaarriffs en na enkele luisterbeurten ga je het stemgeluid van Mantione vast waarderen. Dat de geest van R.E.M. nog steeds rondwaart blijkt wel uit het bijgevoegde boekje waar naast alle teksten ook nog een dankwoord staat voor het lenen van de geluidsapparatuur. ‘New York Murder Suicide’ is de sterke afsluiter; we voelen de pijn bij dit relatief rustige nummer dat klinkt alsof het in “one-take” op de plaat is gezet. The Power And The Glory is hele fijne plaat die na elke luisterbeurt mooier wordt. Veel luisterplezier!