Ze vormen niet alleen een muzikaal duo maar zijn ook elkaars partners. We hebben het hier over Tennis, de band die Denver als homebasis heeft en die bestaat uit Patrick Riley en Alaina Moore. Pollen is alweer het zesde album dat ze uitbrengen.
Niet overdachte consequenties
In 2011 was daar met Cape Dory het debuutalbum en sindsdien heeft de band eigenlijk geen enkel slecht album uitgebracht. Door de jaren heen hebben we invloeden van de jaren ’60 tot en met de jaren ’80, afhankelijk naar welk album je luistert. Voor dit album kiest de band duidelijk een wat eigentijdsere sound en het toch wel door hun omarmde Lo-Fi karakter laten ze enigszins los. Resultaat is een iets rijker klinkende productie waarbij ze gebruik maken van wat meer elektronica en een breder instrumentarium. Wat ze absoluut niet loslaten zijn hun dromerige liedjes met mooie verhalen die voor eenieder herkenbaar zijn. Mooi voorbeeld is bijvoorbeeld het midtempo en ijzersterke ‘Let’s Make A Mistake Tonight’ waarbij men bij een bepaalde keuze vooraf niet de consequenties overdacht die achteraf een belangrijke rol spelen……. (“I Don’t Know What I Expected / But Now You See What I’m Left With”).
Liefde is vaak een centraal thema
De stem van Alaina is nog altijd prettig en met de soepele indiepop opener ‘Forbidden Doors’ maken we dus hernieuwd kennis met Tennis. Ook dit album werd door de band zelf in hun eigen studio in Denver opgenomen. Nog steeds zijn er die mooie melodielijnen, de wat gedempte zang van Alaina en gaan de teksten vaak over thema’s waarbij liefde een grote rol speelt. Leadsingle ‘One Night In The Valet’ is hier een goed voorbeeld van als we Alaina “Finding myself tempted by the face of love; really fear that I could never get enough” horen zingen. Dat het vaak nuances of details zijn die bepalend zijn voor een “Tennis”-album horen we bijvoorbeeld terug bij ‘Pollen Song’. Met knap gitaarspel treedt Riley op de voorgrond en na enkele luisterbeurten wordt dit nummer echt gepromoveerd tot een absoluut “feelgood”-track.
Iets meer afstand van het Lo-Fi stigma
Ook op Pollen is de stem van Araina best bepalend maar het is toch vooral de wat rijkere productie die zorgt dat dit album nét wat anders klinkt. Keys, gitaren en de zang van Araina zijn in balans en het Lo-Fi-achtige karakter wordt echt wat naar de achtergrond geschoven. Nummers als ‘Gibraltar’, ‘Paper’ maar zeker ‘Never Been Wrong’ zijn echt meer dan prima popsongs met de nodige diepgang. Het ietwat rustige en dromerige ‘Pillow For A Cloud’ is de afsluiter waarbij we een breekbare Araina horen. Pollen is het bewijs dat Tennis zich muzikaal blijft ontwikkelen. Zichzelf opnieuw uitvinden is een te groot woord maar het is wederom een album waarbij de band met geen enkel nummer door de ondergrens zakt. Wederom een fijne plaat die na elke luisterbeurt echt beter wordt. Veel luisterplezier!
