Susto – Time In The Sun
De uit Charlotte, South Carolina, afkomstige Indierock band Susto bracht deze week hun vierde album uit. Time In The Sun is een prachtig energiek Americana-album geworden over de cirkel van het leven.
In 2014 maakten we kennis met deze band onder leiding van frontman Justin Osborne en hun laatste album Ever Since I Lost My Mind uit 2019 kon op zeer positieve kritieken rekenen. Dit nieuwe album dat geproduceerd is door Wolfgang Zimmerman (Band of Horses) stond grotendeels in het teken de geboorte van de dochter van Osborne en hij had zich er al bij neergelegd dat hij de eerste stapjes van zijn dochter zou gaan missen. Want zo gaat het in de wereld van Rock ‘Roll; je bent vaak onderweg van optreden naar optreden. Uiteindelijk liep het anders; de pandemie kreeg de wereld in zijn greep en hij was juist de enige getuige van die eerste stapjes! Tot overmaat overleed zijn vader aan kanker en ook dat thema komt nadrukkelijk aan bod op dit prima nieuwe album.
Sterk staaltje tekstschrijvenrij
Het mooie van deze plaat is dat het emoties bij elkaar brengt die iedereen herkent of nog mee gaat maken. Osborne weet deze eerlijke teksten mooi te verpakken in mooie melodieën die een mix van Americana, Alt-Country en Countryrock gepresenteerd worden. Eén van de beste voorbeelden is dan ook het semi-akoestische ‘God Of Death’ waarbij hij het overlijden van zijn vader centraal stelt; “I don’t want to think about my father dyin’ / I don’t want to think about my mother cryin’ / I don’t want to look into the mirror tryin’ not to lose my shit”. En daar tegenover staat het met rock doorspekte ‘Be Gone From Me’, waar hij juist met een wat vervormde stem vol trots het vaderschap bezingt.
Frontman Justin Osborne en de band zijn klaar voor de toekomst
Maar zoals gesteld is het album een verzameling van diverse stijlen en emoties. Zo gaat het opgewekt klinkende ‘Get Down’ over een goede vriend die openlijk zijn zelfmoordneigingen besprak en heeft het met fraai gitaarwerk vormgegeven ‘Summertime’ een wat psychedelisch karakter. Bij ‘Good Right Now’ trekt de hemel open en verschijnt er een glimlach op je gezicht en na het beluisteren van ‘Life Is Suffering’, met een mooi koortje, kan het niet anders dan dat de wereld je weer toelacht. En zo blijft de plaat boeiend omdat het vijftal steeds weer nieuwe elementen toevoegt; de “galm” en piano op het laagje voor laagje opgebouwde ‘Resolve It’ zorgen voor een déjà-vu naar de jaren ’70, de kopstem van Osborne is bij ‘Mother Of The World’ verrassend en met ‘Double Rainbow’ horen we toch het nodige optimisme over de toekomst. De afsluiter is prachtig; de stem van Osborne met een klein beetje galm begeleidt op piano en cello waarbij hij duidelijk maakt dat zijn tranen opgedroogd zijn en klaar is voor de toekomst als we hem “They say a new day is comin” horen zingen.
Eindoordeel
De band had eigenlijk voldoende materiaal en nummers geschreven om een dubbelalbum uit te kunnen brengen maar de keuze is op deze elf nummers gevallen omdat die het dichts bij de gebeurtenissen in het leven van Osborne komen. Het ietwat ongepolijste geluid van Time In The Sun dat mede door producer Zimmerman tot stand kwam past de band als een maatpak en brengt de band weer tot een hoger niveau. Een ijzersterk Americana album. Veel luisterplezier.
