Met My Entire Life is de uit Charleston afkomstige SUSTO (je schrijft de bandnaam met hoofdletters) na een klein anderhalf jaar na het uitkomen van Time In The Sun weer terug met een nieuw album. Ook nu geeft frontman Justin Osborne ons een inkijkje in zijn persoonlijke leven dat hij samen met zijn band in een stevig, maar uitgebalanceerd staaltje Indierock verpakt.
Een hoger niveau
De band uit Charleston, South Carolina timmert sinds 2014 aan de weg en dit is het tweede album dat de band op het aansprekende New West label uitbrengt. De bandnaam komt voort uit het Spaans en betekent zoveel als “an intense fear understood as a condition of the soul”. Stond Time In The Sun nog in het teken van het vaderschap en het overlijden van Osborne’s vader, op dit nieuwe album neemt de frontman ons mee in zijn recente persoonlijke ontwikkelingen; zijn scheiding, familiebanden, de band na de pandemie bij elkaar houden en familieleden die worstelen met verslaving en mentale problemen. Kortom, pieken en dalen die tekstueel knap weergegeven worden en muzikaal klinkt het allemaal weer een niveau hoger dan het vorige album.
Hartverscheurend
Met de wat rauwe rocker ‘Rock On’ en ‘Mermaid Vampire’ wordt het album geopend. Drums, stevige gitaarriffs en de innemende stem van Osborne zorgen voor een ijzersterk begin van My Entire Life. Zonder iemand tekort te doen is het naast Osborne vooral gitarist Johnny Delaware die met zijn fraaie gitaarspel bepalend is voor het geluid op dit nieuwe album. Het hoopvolle ‘Mt Caroline’ is verfrissend en vervolgens noemen we met ‘Tina’ het meest persoonlijke en misschien wel het mooiste nummer. Osborne heeft zijn moeder radeloos aan de telefoon vanwege de verslaving van haar twee dakloze zonen. (“Yesterday I called my mother / Cryin’ on an airport floor She was tellin’ me about two of my brothers / How she can’t take much more / Two years now she’s been a widow /With two full-grown schizophrenic ghosts / Strung out on amphetamine / And livin’ on the street”). Hoeveel ellende kan een mens hebben vraag je je af.
Geen vernislaag
De productie aan de hand van Wolfgang Zimmerman (Band of Horses) is herkenbaar en alom aanwezig. Het klinkt puur, oprecht, soms met een rauw rand en zonder dat laagje vernis. ‘My Entire Life’ is de terechte titelsong maar met ‘Optimist Artist’ horen we hoe de band ook hele mooie, ingetogen liedjes kan maken. Zo neemt Osborne zijn bandleden aan de hand en trakteert ons op een palet van hele mooie songs die stuk voor stuk boven het maaiveld uitsteken. ‘Double Stripe’ is een fraaie “break up” song (“Used To Be My Friend / Damn We Always Had A Good Time”) en met het semi-akoestische Country Folk ‘Rooster’ weet de band de vaart er weer in te krijgen.
Perfect in balans
SUSTO weet je te blijven boeien want de nummers zijn divers, knap gearrangeerd en van een constant hoog niveau. Nogmaals, alle credits aan Osborne maar het is vooral een prestatie van de hele band met misschien wel de rocker ‘Tragic Kingdom’ als meest sprekend voorbeeld. De band klinkt perfect in balans en snijdt nog maar eens het centrale thema aan van My Entire Life (“Steppin’ through life, all dirt &; spit / Got nothin’ to survive on”). Met het Ijzersterke en laagje voor laagje opgebouwde ‘Break Free, Rolling Stone’, wordt dit nieuwe album afgerond. Emotie en pijn en een poging om een heel leven in twaalf songs te verpakken; SUSTO levert met My Entire Life hun beste album tot op heden af dat een mooi tijdloos muziekdocument is geworden. Een album voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier!
