De New Yorkse formatie Sunflower Bean bracht onlangs zijn vierde album uit. Na Headful Of Sugar uit 2022 was er twijfel, gingen de bandlezen side-projects aan en verhuisden ze naar andere delen van de VS. De toekomst was ongewis en de vraag was of Nick Kivlen, Julia Cumming en Olive Faber nog een nieuw album uit zouden brengen. Die vraag is nu met het uitbrengen van Mortal Primetime beantwoord.
Een bruggetje naar het vorige album
Toch schreven gitarist Nick Kivlen en zangeres/bassiste Julia Cumming nieuwe nummers vanuit hun nieuwe habitat en kwamen ze samen met Faber in Los Angeles bij elkaar om Mortal Timeline op te nemen. Sinds hun debuut Human Ceremony (2016) liet het trio al horen muzikaal nieuwe wegen te willen bewandelen. Ze hadden al bewezen over deze capaciteiten te beschikken en de drie vorige albums stonden qua sound dan ook grotendeels op zichzelf. Mortal Primetime wordt geopend met ‘Champagne Taste’, een lekkere stevige rocker met een vleugje grunge. De gitaarriff van gitarist Kivlen vormt een fraai contrast met de warme stem van Julie. Tot zover geen verrassing en dit nummer vormt eigenlijk de natuurlijke brug tussen hun vorige album Headful Of Sugar uit 2022 en deze vierde langspeler. Ook ‘Nothing Romantic’ is lekker stevig al wordt hier al duidelijk dat ook persoonlijke gebeurtenissen besproken mogen worden. Op deze typische break-up song horen we Julie dan ook zingen: “ I used to think my suffering made me immortal; heartbreak was a portal to my honesty” .
Pakkende (pop)melodieën
Hierna verschuiven de accenten op Mortal Primetime en wordt het album vooral een samensmelting van muziekstijlen. De band heeft zich nooit in een bepaalde hoek laten drukken en dat wordt op dit vierde album misschien wel duidelijker als ooit. ‘Wating For The Rain’ is een ijzersterke, wat rustigere track met een wat psychedelisch karakter waarbij Kivlen nog wel een onvervalste solo loslaat. Met ‘Look, What You’ve Done To Me’, met een duidelijke knipoog naar het geluid van Fleetwood Mac, vervagen genres definitief en mocht er nog wat twijfel zijn dan verdampt deze bij de pianoballad ‘I Knew Love’ echt als sneeuw onder de zon. Zo ontvouwt zich een palet van muziekstijlen en bewijst de band dat de gemaakte vlieguren hun vruchten afwerpen. Ook het zachte ‘Take out Your Insides’ is zo’n fijne indiepoptrack dat opgebouwd is rondom pakkende melodieën waarbij de gitaren het nummer kleur geven. Het persoonlijke ‘There’s A Part I Can’t Get Back’ en het Folkachtige en ingetogen ‘Please Rewind’, met een vocale hoofdrol voor Nick Kivlen, zijn hier spreekwoordelijk het ultieme bewijs van.
De band ontwikkelt zich
Hoe breed het spectrum is dat de band tegenwoordig bestrijkt blijkt wel uit de laatste twee tracks. ‘Shooting Stars’ is een romantische bloemlezing waarin Julie zich afvraagt wat zij aan een relatie toevoegt (“You know it feels so good together, / Do you really want a piece of all this pain?”) Als we vervolgens naar de afsluiter ‘Sunshine’ luisteren moeten we even naar de bevestiging zoeken dat we hier naar hetzelfde album luisteren; de wazig, shoegaze achtige gitaren en stemmen van Cumming en Kivlen zorgen ervoor dat we niet mogen vergeten waar de band vandaan komt. Mortal Primetime is een meer dan geslaagd album en de band overtuigt door pakkende popmelodieën te combineren met klassiek klinkende rockriffs en dat te overgieten met nog wat enkele muziekstijlen. Voeg daarbij de kwetsbaarheid die regelmatig in hun teksten terug te horen is en je hebt een divers en dynamisch album dat waarschijnlijk het beste album is dat de band tot op heden heeft uitgebracht. Voorlopig zijn ze druk met hun tournee door Amerika dus we zullen het voorlopig met het album moeten doen. Veel luisterplezier!
