Gordon Sumner werd vooral bekend als bassist en zanger van The Police. De punk-georienteerde band, met een mix van reggae en pop, creëerde een eigen sound en werd in de jaren ’80 enorm populair. Inmiddels gaat Sting (commandeur in de Orde van het Britse Rijk) al jaren solo, en maakt prachtige popsongs die gekenmerkt worden door een ontspannen sfeer, een vleugje jazz en filmische teksten. Door er even voor te gaan zitten hoort elk liedje als een hoofdstuk van een boek.

Musical-achtige sfeer

Dat geldt ook voor dit nieuwe album met de titel ‘The Bridge’. Vanaf de eerste klanken weet Sting ook dit keer een herkenbare sfeer te creëeren. De lekkere ontspannen popsound van ‘Rushing Water’ doet zijn naam volledig eer aan. Hier en daar wordt het misschien wat zweverig, zoals met ‘Loving You’, maar de muzikale invulling van ‘Harmony Road’ en ‘The Book of Numbers’ zijn prachtig. Met een afwijkende maatsoort in de wereld van vierkwartsmaat-liedjes weet Sting prachtige songs neer te zetten. Of met de tokkelende gitaar in ‘For Her Love’, dat past in het rijtje van hits als ‘Shape of My Heart’.

Met een folk-sound van diverse werelddelen en zijn aparte stemgeluid, krijgen ‘The Hill on the Border’ met zijn accordeon, ‘The Bell of St. Thomas’ en ‘Captain Bateman’ met zijn strijkers, een musical-achtige sfeer. Hiermee gaat hij even terug naar zijn onvolprezen project ‘The Last Ship’.

Brug naar verleden

Zoals de titel van dit album aangeeft, weet Sting een brug te slaan tussen de start van zijn solocarrière en zijn laatste project. Een verrassende samenwerking met de hiphop-pop muzikant Shaggy pakt goed uit. Met ‘Captain Bateman’s Basement’, zonder songtekst, linkt hij even terug naar de stijl die zij samen creëerden. Eenmaal ‘The Bridge’ over, kijkt Sting muzikaal terug, en overdenkt alles. Hij sluit dit album dan ook toepasselijk af met de Otis Redding-song ‘(Sittin’ On) The Dock of the Bay’.