Het nieuwe album van de Canadase singer/songwriter Steph Cameron heeft de titel Blood Moon meegekregen. Een andere benadering, een iets ander geluid maar nog steeds is de natuur één van de welkome onderwerpen.
In Canada alom gewaardeerd
Oorspronkelijk afkomstig uit de provincie Saskatchewan in Centraal Canada, werkt en woont deze singer/songwriter al een hele tijd in Vancouver aan de Westkust. Ze bracht al eerder twee albums uit en voor haar debuut Sad-Eyed Lonesome Lady uit 2015 werd ze zelfs genomineerd voor een Polaris Prize. Voor haar nieuwe album Blood Moon, waarvoor ze wederom genomineerd is voor deze award, kiest de Steph voor een andere benadering. Samen met producer John Raham nam ze dit album op met de medewerking van een aantal zeer goede sessiemuzikanten waardoor we in de breedte veel meer naar een band luisteren en dat resulteert in een mooi, voller geluid waarbij haar warme, aangename stem nog beter tot zijn recht komt.
Fleetwood Mac als inspiratiebron
Al luisterend naar Blood Moon wordt al snel duidelijk dat de muziek van Fleetwood Mac van grote invloed is geweest op haar geluid. Niet helemaal onverwacht want ergens in 2018 was daar ook al een cover van Fleetwood Mac’s ‘Gold Dust Woman’. Bij de opener en leadsingle ‘Rain’ wordt dit nogmaals bevestigd waarbij melodielijn, structuur en compositie duidelijke invloeden van de Poprock (AOR) uit de jaren ’70 bevatten. Ook het wat rustigere ‘Changes’, met fraai gitaarspel en tweede stem noemen we in dezelfde adem. Maar de Canadese pakt ook regelmatig terug naar het Folkgenre zoals het sfeervolle en met een Country-randje omlijste ‘Morning Time’ en het haast etherische ‘Whatever Questions You’re Asking’. Nu vult de band haar na twee minuten aan waardoor het nummer een andere dynamiek krijg en hiermee noemen we misschien wel de grootste transformatie die deze Canadese singer/songwriter op dit nieuwe album heeft ondergaan.
Ook maatschappelijk betrokken
Haar voorliefde voor natuur is duidelijk door de nummers heen voelbaar maar ook schuwt ze meer maatschappelijke problemen niet zoals we bijvoorbeeld op ‘Come To Find’ (drugsmisbruik) terug horen. Ze weet ‘Gone’ heel klein en breekbaar neer te zetten en op het persoonlijke titelnummer, met een subtiele banjo en sfeervolle pedalsteel, reflecteert zo op de jaren die haar gevormd hebben. Het album wordt officieel afgesloten met ‘Seventeen’, ook weer zo’n track waar het geluid van Fleetwood Mac in terug te horen is, en waar Steph het verhaal vertelt van het neerschieten van een tiener door de politie . (“But it happens yes it happens all the time / the thunder of the call for peace / Coming from the ones in power / While there’s a young man lying dead with a bullet in his head”). De bonustrack is een instrumentale versie van ‘Summer Song’. Blood Moon is een zeer geslaagd album geworden waarbij de Steph Cameron een nieuwe weg kiest met een ander geluid maar nog niet alle teugels laat vieren. Veel luisterplezier!
