Springtime – Springtime
Dat er veel goede bands en muzikanten uit Australië komen is geen geheim. Vanwege de strenge Lock-down in Down Under besloten drie vooraanstaande muzikanten hun krachten te bundelen als gelegenheidsformatie Springtime. Gareth Liddiard (The Drones/Tropical Fuck Storm), Jim White (Xylouris White) en Chris Abrahams (The Necks) vormen dit nieuwe experimentele rocktrio.
Misstanden in de maatschappij
Met het bijna zes minuten durende ‘Will To Power’ opent dit nieuwe gelegenheidstrio; met een mooie pianomelodie en strak maar sober drumwerk als basis en wordt deze opener steeds verder uitgebouwd met stevig gitaarwerk en eindigt deze sombere blik op de mensheid in een soort muzikale chaos. Check ook zeker de bijbehorende video want de combinatie van beeld én geluid versterkt te boodschap. Zoals gezegd is het titelloze Springtime nu niet een album dat een ongekende vrolijkheid uitstraalt ondanks de kleurrijke albumcover. De muziek is donker, dreigend en het trio zet een aantal misstanden in onze maatschappij centraal. Hoogtepunt is ‘The Viaduct Love Suicide’ dat het verhaal vertelt van een moeder die van pure wanhoop met haar gehandicapte zoon van een brug springt (“We’re turning to air / That no stone can touch / You made my life, son / I love you so much”). Ook hier zorgen Chris Abrahams op piano en Jim White op drums voor een haast jazz-achtige compositie waarbij Liddiard met zijn donkere en slepende stem op perfecte wijze de urgentie en de triestheid weet over te brengen.
Soort rockopera
Springtime is waarschijnlijk een album voor de geoefende luisteraar. Jazz, Noise en wat Experimentele Rock worden constant door de drie heren op een redelijk onnavolgbare wijze met elkaar vermengd; de vaak jazz-achtige pianolijnen komen en gaan en de stem van Liddiard gaat toch wel door merg een been. ‘Jeanie In A Bottle’ mag dan nog rustig beginnen maar eindigt met een muur van geluid waarbij gitaar en drums om de hoogste eer vechten. En altijd is daar Abrahams op piano zoals bij het eerste deel van ‘She Moved Through The Fair’, het meest ingetogen en rustige nummer zonder dat ook hier de noodzaak uit het oog verloren wordt. Bijzonder is de live-cover van Will Oldhams West Palm Beach’, waarbij Liddiard met zijn gierende gitaar ook weer een tristesse à la Nick Cave produceert. Afsluiter en langste nummer van het album is ‘The Killing Of The Village Idiot’ dat we ook weer als een soort rockopera kunnen bestempelen met een niet al te prettige afloop.
Creatieve muzikanten
Dit titelloze debuut is een album dat niet voor iedereen weggelegd is. Het vereist je aandacht tijdens het luisteren want de melodielijnen van deze zeven nummers zijn complex en niet alledaags. Soms hoor je invloeden van Liddiard z’n band Tropical Fuck Storm terug maar Springtime is toch vooral het eindresultaat van drie zeer creatieve muzikanten die verschillende stijlen moeiteloos met elkaar verweven. Veel luisterplezier.
