De Britse sessiemuzikant Spencer Cullum is een graag geziene gast bij grote namen als Miranda Lambert en Dylan LeBlanc. Cullum staat bekend om zijn virtuoze gitaarspel op de pedalsteel en slaat nu met het solodebuut Spencer Cullum’s Coin Collection zijn vleugels uit.
De van oorsprong Britse gitarist woont al jaren in Nashville en is daar dus een meer dan gerespecteerd sessiemuzikant. Daarnaast maakte hij enkele jaren geleden ook nog deel uit van het instrumentale duo Steelism. Met dit solodebuut komt een droom in vervulling en liet hij zich vooral inspireren door de Britse Folkrockmuziek uit de jaren 60 en 70 met een hier een daar een aardig vleugje psychedelica. Hij kreeg hulp van een groep prima muzikante. Zo maakt zangeres Caitlin Rose haar opwachting op de wat zwierige opener ‘Jack Of Fools’ waar een speciale vermelding van gitarist Sean Thompson op zijn plaats is want mede door zijn gitaarspel is dit een gedroomde opener.
Met het ingetogen, wat Lo-Fi achtige geluid weet de Brit een aangenaam soort onthaasting in zijn nummers aan te brengen. De tweede stem op ‘To Be Blinkered’ ijn het vooral James Wallace (Skyway Man) op piano en fluitist Jim Hoke die samen met Cullum sfeerbepalend zijn. ‘Imminent Shadow’ is een prachtig donkere Folksong en met het heerlijk uitgesponnen ‘The Dusty Floor’ en ‘Protector’ zijn daar de rockinvloeden van decennia geleden ineens weer aanwezig. Bijzonder is het instrumentale ‘Dieterich Buxtehude’ dat centraal geposteerd is; een krachtig staaltje Krautrock vermengt met de nodige progrock-invloeden en psychedelica zorgen dat je weer helemaal bij je que vieve bent. Afsluiten doet Cullum in stijl; het wederom lichtvoetige ‘The Tree’ is de enige cover op dit album en bevestigd als het ware de tijdsgeest; oorspronkelijk schreef Mike Heron in 1966 dit nummer voor The Incredible String Band en Cullum weet dit op een haast Dylanesque wijze nieuw leven in te blazen.
Spencer Cullum’s Coin Collection is inderdaad een verzameling van mooie “munten” of muzikale kostbaarheden. Laten we het maar metafoor noemen. Feit is dat hij op authentieke wijze een eigentijdse plaat heeft gemaakt die we niet zomaar in een hokje kunnen plaatsen en die moeiteloos zou passen in een tijdsgeest van enkele tientallen jaren geleden. Cullum en de overige muzikanten verdienen een compliment voor het laten doorklinken van de liefde voor hun instrumenten. Tip om dit album met een koptelefoon te beluisteren; het krijgt dan nog meer glans. Veel luisterplezier.
