De Amerikaanse indie rock act Smashing Pumkins wisten met hun album Siamese Dream in de jaren 90 door te breken. Met het album Melon Collie and the Infinite Sadness leverden ze in 1995 een wereld album en was hun status als grote act gevestigd.

Dit jaar weet frontman Billie Corgan ons plotseling te vertellen dat het nieuwe album Atum, het eerste deel is van een trilogie is. Met het bovenstaande top album en The Machines of God als vervolg. Alsof hij hierin alvast een voorschot neemt op het feit dat dit ook een top album is.

Of dat ook zo is moet de tijde wijzen. Het kan in zijn hoofd misschien zo werken dat wanneer je dit album met de andere 2 album beluisterd er een rode lijn te vinden is. Hoe dan ook, het album is het nieuwe album van the Pumkins.

Een dubbel album waar de band iedere cd als een act presenteert. Act One is zijn 11 songs die toegankelijke songs en opvallend is dat de gitaren een ondergeschikte rol hebben gekregen. Ze komen bij ‘The Good in Goodbye’ veelvuldig aan bod maar ‘Embracer’, ‘With Ado I Do’ en ‘Hooligan’ horen we vooral toetsen drums en bassen die de leegten vullen.
Is het album daardoor minder? Nee, al is het even bijstellen van je verwachting. Atum is zeker een heerlijk album. Live zien we alle lichtwaaiers die van beneden naar boven trekken, in een mistig podium met veel donker wanneer je naar het album luistert. Het circus eindigt met ‘Hooray!’ en de jaren 80 sound van ‘The Gold Mask’.

Act Two start voorzichtig met Avalanche en volgt met een lekker gitaargeluid dat we van de band kennen. ‘Empires’ dat later in ‘Beguiled’ terug komt. Muzikaal is het tweede deel net als het eerste deel, met veel toetsenwerk. Met doordringende bassen en stuwende drums worden de songs gevuld met subtiele geluiden.

Of dit album de vorige topalbums overtreft is een kwestie van tijd. Toch weet Smashing Pumpkins met dit album een stap in de huidige tijd te zetten en kunnen we voor 2024 de band op festivals gaan verwachten.