Seven Stars Over Sicily – The Endless Sea
Seven Stars Over Sicily is een Nationaal product; de band die Rotterdam als “homebase” heeft, bracht onlangs hun tweede volwaardige album The Endless Sea uit.
De zeskoppige band heeft de afgelopen jaren een live-reputatie opgebouwd in en rondom onze grote havenstad en bracht eerder al een EP en And Here Comes The Night als debuutalbum uit. Als je wat speurwerk doet lees je terug dat hun stijl wel eens wordt omschreven als ’maritime noir’ of ‘ocean disco’; vooral het “noire” kan deze recensent wel plaatsen na het luisteren van dit album want de duisternis en melancholie zijn op The Endless Sea nadrukkelijk aanwezig.
Mooi gitaarwerk en een authentiek stemgeluid
Ook bij dit nieuwe album van de Rotterdamse formatie is het advies om het album echt te beluisteren en niet als achergrondwerkje te gebruiken tijdens een gesprek over koetjes en kalfjes. Zonder iemand tekort te doen is het vooral het gitaarwerk van Jeroen Wessels en Conrad Freling in combinatie met het authentieke stemgeluid van Blokker dat er voor zorgt dat er die donkere, wat melancholieke en soms dreigende sfeer je kamer in komt waaien. Het eerste deel van het album kent een knappe opbouw; het ingetogen ‘Ghostdancer’, waar de dramatiek in de stem van Blokker doorklinkt, het door de strijkers ongekend spannende ‘The Loner & The Lifeguard’ en ‘Million Dollar Hoax’ waar onder leiding van drummer Van Wees het ritme opgeschroefd wordt.
Stemmige strijkersarrangementen zijn mede bepalend
Bij een aantal tracks op dit nieuwe album kruipt de band richting de Rock (Noir?) zoals bij ‘Secret Lullaby’ waar stevig drumwerk en scherpe gitaren een mooi contrast vormen met de wat lijzige stem van Blokker. Ook ‘New York City’ kent een fijne uptempobeat en met opzwepende ‘Pictures Of Anguish’ schakelt de band door naar de hoogste versnelling op deze plaat. Misschien wel het meest opvallend en bepalend voor de klankkleur is het gebruik van de vele strijkers die we op het merendeel van de nummers terug horen. Nummers als ‘Lightseekers’ en ‘Strange Infatuation‘ geven me het gevoel alsof ik me ergens in de broeierige woestijn in één van de zuidelijke staten van de VS bevind; fraai gitaarwerk zorgt ook hier en met name ook weer voor dat onheilspellende karakter want dat hangt als een donkere deken over de gehele plaat. De afsluiter ‘Across The Borderlines’ horen we naast Merle ‘Mone’ Sibbel. Het nummer begin als een pianoballad maar gaandeweg vallen drums en strijkers in en ook nu lukt het de band weer om dat onheilspellende vast te houden.
Eindoordeel
The Endless Sea is een meer dan geslaagd album geworden dat inderdaad niet zomaar in een muzikaal hokje geplaatst kan worden. De band bewijst wederom veelzijdig te zijn en de nummers neigen soms een wat filmisch karakter te krijgen zonder dat het in de weg zit. Na enkele luisterbeurten kunnen we niet anders concluderen dat dit een album is dat ondanks de donkere randjes steeds vaker opgloeit. Veel luisterplezier.
