Soms is toeval het sleutelwoord. In relatieve anonimiteit bracht de Texaanse singer/songwriter én professor Sean Keel al vier albums uit via Bandcamp. Goede vrienden van de bijna 60-jarige professor aan de Universiteit van Texas gaven Keel het advies om een keer een échte producer in de arm te nemen. Dat werd Gabriel Rhodes en de opgestuurde demo’s kwamen per toeval onder de aandacht van eigenaar van het rootslabel Icons Creating Evil Art. Eindresultaat is het zeer sfeervolle debuutalbum A Dry Scary Blue.
Een doorleefde, pure verhalende stem
Een onbekende Texaanse singer/songwriter die zijn debuutalbum op een Zweeds label uitbrengt. Zelf zegt hij hierover:”I’ve got four records on Bandcamp; basically no one has listened to any of them; and now I’m putting one out with a record company. An actual record company! From Sweden!” Naast de eerder genoemde term toeval is het natuurlijk zo dat men vooral het talent van Keel herkende. Vanaf de eerste klanken van A Dry Scary Blue zal het niet vreemd zijn om een vergelijking te maken met illustere namen als Tom Waits en Townes Van Zandt. De doorleefde, verhalende en ietwat rauwe stem in combinatie met het spaarzame, over het algemeen akoestische, instrumentarium geven de plaat een heel puur en ongepolijst effect. Keel neemt ons mee in zijn herinneringen aan zijn jeugd maar ook aan het leven in Texas. En dat allemaal verpakt in verbluffend mooie teksten zoals bij de opener ‘Corn Palace’, waar we hem “Plastic bags are catching air. They’re dancing. Reaching wings white as wedding gowns” horen zingen. Keel blijft dicht bij zichzelf en ondanks dat alle nummers qua sfeer dicht bij elkaar liggen is het een boeiend album.
Soms diepzinnige overpeinzingen
In tien nummers met een speeltijd van een kleine 40 minuten weet Keel op een eigenzinnige wijze te overtuigen ondanks dat A Dry Scary Blue zijn debuutalbum is. Het zijn tien hele mooie luisterliedjes geworden die door hun puurheid een hele bijzondere lading meekrijgen. ‘Near That Far’, ‘Backwards’ en ‘His Mouth So Red’ zijn hele fraaie akoestische nummers met een rootsy karakter. De hese stem is het gevolg van het feit Keel een verdunning heeft zijn stembanden waardoor hij niet hetzelfde volume kan produceren als de gemiddelde burger. Keel is sinds 1989 onderzoek professor wiskunde aan de Universiteit van Texas en op internet is er eerder iets over zijn collega’s meetkunde terug te vinden dan over zijn muziek. Ondanks die relatieve onervarenheid overtuigt Keel met ‘The Flower’ waar hij erg breekbaar klinkt, de pianoballad ‘Blessed Assurance’ en met ‘Cool Old Man’, misschien wel het meest indrukwekkende nummer; het nummer verwijst naar de albumtitel, het verhaal over een verloren vriend tijdens Vietnamoorlog. Geheel in stijl van de muziek is er een sober boekje bijgevoegd met alle songteksten. A Dry Scary Blue is een meer dan verdienstelijk debuut met fraaie, akoestische rootsy nummers met soms diepzinnige tekstuele overpeinzingen. Veel luisterplezier.
