Vorig jaar was daar volledig onverwacht het verzamelalbum Here Again: A Retrospective van de uit New Hampshire afkomstige Alt-country band Say Zuzu. Het was een voorbode voor nieuw werk én misschien wel een nieuwe plaat want tijdens de pandemie werd na een afwezigheid van twee decennia nieuw leven in de band geblazen. Nu, bijna een jaar later, is daar met No Time To Lose dat volledig nieuwe album.

Een jongensboek

Zoals vorig jaar al aangegeven zijn verhalen soms als een goed jongensboek. Net als de Amerikaanse Alt-Country-rock band Say ZuZu eind jaren ’90 in gesprek is met het platenlabel Doolittle Records vindt er een fusie plaats met New West en ketst de deal af. De band brengt in de jaren daarna een aantal albums uit. Tijdens de pandemie kocht de toenmalige labeleigenaar twee oude platen van Say Zuzu en toevallig of niet, de band herenigt zich na twee decennia weer. George Fontaine Sr., de toenmalige eigenaar, is tegenwoordig eigenaar van Strolling Bones Records en ziet eigenlijk zijn wens uitkomen want No Time To Lose is echt een volledig nieuw en eigentijds album van de band die in 2002 uit elkaar ging.

Vocale harmonieën

Met de vooruitgesnelde single ‘Waking Up’ wordt het album geopend; een uiterst melodieus midtempo nummer vol Americana, waarbij de band meteen bewijst in uiterste topvorm te verkeren en Jon Nolan en Cliff Murphy nog maar eens bewijzen dat hun stemmen heel mooi bij elkaar kleuren. Vervolgens worden we blij verrast door de combinatie van gitaarspel én de banjo die een voorbode vormen voor ‘Big Horizon’ waarbij ook weer de vocale harmonieën een hele sterke troef zijn. En zo neemt de band ons mee na die ongekende periode van afwezigheid waarin ieder eigenlijk wel zijn weg insloeg en er ruimte was om te studeren of om bijvoorbeeld een gezin te stichten. ‘Climb The River’ roept de sfeer op die een band als The Jayhawks als geen ander kon produceren en de heerlijk opzwepende titelsong vertelt precies het verhaal waar de band nu staat; na een stilte van twee decennia is er geen tijd meer te verliezen……

Ergens op het snijvlak van Americana en Altcountry

De heren zijn natuurlijk ouder, hebben de nodige levenservaring en dat hoor je ook terug in de volwassenheid van de liedjes. Vooral het tweede deel van No Time To Lose is dan ook wat meer ingetogen. Bij ‘Look Whatcha Done’ kijkt de band achterom en bij de gevoelige ballad ‘As Much Love’ horen we Nolan “you can only accept as much love as you think you deserve” zingen; het kan zomaar een tegeltje zijn…. Bij  ‘What It Looks Like In Heaven’ horen we iets meer Country invloeden terug maar in het algemeen is No Time To Lose vooral een album dat qua sound zich ergens op het snijvlak van Americana en Altcountry bevindt. Het ingetogen ‘This Fire Won’t Burn’ krijgt dat kleine beetje extra mee door de samenzang van Murphy en Nolan en de toch steeds aanwezige spanningsboog en de band vertelt een prachtig verhaal bij ‘Take Me With You When You Go’. De twee laatste nummers worden als “bonus” betiteld maar zorgen juist voor een stukje evenwicht; het uptempo ‘Pawn Shop Guitar’ en ‘Plum Island Sand’, met Muphy op mondharmonica, zijn twee autobiografische nummers van de band. No Time To Lose is een ijzersterk comeback album geworden waarbij de band subtiel laveert tussen diverse muziekstijlen. Laten we bij deze de wens uitspreken dat we niet weer twintig jaar op nieuwe werk moeten wachten. Een hele, hele fijne plaat waar in het bijgevoegde boekje de teksten terug te lezen zijn. Veel luisterplezier1