Paper Doll is de titel van het achtste album van de Amerikaanse singer/songwriter en gitarist Samantha Fish. Grotendeels opgenomen tijdens het touren is dit één van haar meest dynamische albums tot op heden.
Energieke shows
De inmiddels 36-jarige Samantha Fish, geboren in Kansas City, is inmiddels een meer dan gerespecteerde naam binnen het Bluesgenre. Ze groeit op met muziek van The Stones en Bonnie Raitt en tijdens haar jeugd begint ze met gitaarspelen en legt ze de drumsticks naast zich neer. Ze wordt gegrepen door de Blues en met haar eigen band brengt ze in 2009 haar debuutalbum Live Bait uit. Haar muziek én talent blijft niet onopgemerkt en in 2012 ontvangt ze voor het album Runaway een Blues Music Award in de categorie Best New Artist. Door de jaren heen ontwikkelde Samantha haar eigen stijl en wordt alom gewaardeerd voor haar energieke live-shows. Paper Doll is alweer haar achtste album en ook hier is de scheidingslijn tussen Blues en (Hard)rock soms flinterdun en worden de nummers gespeeld met een ongekende intensiteit en is er altijd die ontketende Samantha op leadgitaar.
Energiek, dynamisch en soms wat gruizig
Opener en “leftover” van het vorige album Faster is de gruizige Bluesrocker ‘I’m Done Runnin’; de alom aanwezige ritmesectie zorgt ervoor dat Samantha met vet aangezette riffs kan excelleren en dit is weer zo’n sprekend voorbeeld van hoe de Amerikaanse haar muziek benaderd. Zelf zegt ze hierover: “Singing live onstage is one thing, but learning how to bring that energy into the studio is a whole different beast”. Het tempo wordt hoog gehouden met ‘Can Ya handle The Heat?’ waar we een vlijmscherpe en onversneden gitaarsolo horen en het eerste blok wordt afgesloten met het de fijne Bluesrocker ‘I lose You’, één van de beste tracks van het album. Na dit eerste deel neemt Samantha wat gas terug en orgel en wat subtieler gitaarwerk introduceren ‘Sweet Southern Sounds’. Het nummer wordt prachtig uitgebouwd tot een eposachtig verhaal inclusief backing vocals waar de innerlijke strijd van de altijd onderweg zijnde artiest bezongen wordt. Want ook Samantha Fish kent dat gevoel als geen ander.
Delta Blues
Samantha Fish bestrijkt veel meer stijlen dan de Blues en dat bewijst ze op het fraaie en ingetogen ‘Off In The Blue’, waarschijnlijk de meest radiovriendelijke track op Paper Doll. Blues, Rock maar ook hier en daar wat Soul vormen de belangrijkste ingrediënten van deze nieuwe plaat. Het contrast is dat ook groot als dit mooie moment van rust wordt gevolgd door het broeierige ‘Fortune Teller’. Het nummer heeft wat psychedelische elementen en de invloed van Delta-blueshelden zoals R.L. Burnside komt op dit nummer duidelijk naar de oppervlakte. Want binnen de Blues kennen herkennen we weer diverse niches en de Delta is een stijl waar Samantha op dit album duidelijk inspiratie heeft gehaald. Al eerder hebben we aangegeven dat Samantha zich niet door muzikale genres laat begrenzen en dat bewijst ze waarschijnlijk het beste op het ruige ‘Rusty Razor, waar we een bijdrage van Mick Collins, zanger van The Gories en Dirtboms, Amerikaanse punkbands uit Detroit, horen. En ja, dat de punkrock hier duidelijk voelbaar is moge duidelijk zijn. Voor het album afgesloten wordt met het melodieuze ‘Don’t Say It’ is er nog de terecht gekozen titelsong. Het is ook weer zo’n stuwende Bluesrocker waar ze haar gitaar als een soort tweede stem laat klinken. Overigens is de genoemde afsluiter ‘Don’t Say It’ zo’n slowburner die gaandeweg onder je huid gaat zitten en gewoon de negende toptrack is op dit ijzersterke album. Paper Doll is een nieuw muzikaal hoofdstuk van een boek dat nog lang niet af is. Haal diep adem en dompel je onder in de wereld van Samantha Fish. Veel luisterplezier!
