Thijs van der Meulen woont ergens op de Veluwe met een niet altijd even stabiele internetverbinding. Dichtbij de natuur zoals hij het graag heeft en waar hij zijn inspiratie vaak vandaan haalt. Onder zijn artiestennaam Roofman horen we zijn muzikale alias nu op zijn debuutalbum Still The Mess I Was.
De schrijversdynamiek van een singer/songwriter
Er was een band en hij schreef liedjes maar vervolgens verdween de inspiratie en kwamen er geen teksten uit de vingers. Van der Meulen koos een ander pad, speelde op een wat meer vrijblijvende wijze met muzikanten en langzaam keerde het creatieve proces terug en ontstonden er weer teksten. Ze hadden een ander karakter en waren meer poëtisch van aard. En toen kwam Covid, de periode waarin de wereld voor iedereen op z’n kop stond. Toch was zijn creativiteit haast grenzeloos want de singer/songwriter schreef een kleine 60 liedjes en op dit debuutalbum vinden we er uiteindelijk elf op terug. Met het broeierige ’42 Weekends’ wordt dit album voorzichtig geopend. Mooie stemmige gitaren zorgen voor een fraai evenwicht met de stem van Roofman en meteen is daar de kennismaking met zijn kwaliteiten als tekstschrijver; “Maybe I’ll go back to the open fields / and get myself together there / And if I see the clouds they send me / it’s all good in the end”. Vervolgens is daar met ‘Rainbow junkie’ meteen één van hoogtepunten en de stem van Roofman roept herinneringen op aan Lenny Kravitz. Na deze sterke opening van dit debuut neemt Roofman wat gas terug met het ‘A Typical Millenial Breakdown’ zonder van het concept af te stappen want die eerder genoemde balans tussen gitaren en zijn wat ingehouden stem blijft ook hier overeind.
De “analoge hemel van Hamburg”
Het album was klaar maar voelde toch niet goed genoeg. Van der Meulen werd door Clouds Hill-labelbaas Johann Scheerer uitgenodigd om zijn album in “de analoge hemel van Hamburg’ opnieuw op te nemen waarbij hij op drums werd bijgestaan door zijn broer, Pim van der Meulen, en zijn Amerikaanse vrienden Rhett Shull en Philip Conrad. Het album heeft constant een hoog niveau en is echt boeiend te noemen waarbij van der Meulen vocaal moeiteloos overeind blijft. Single ‘One Drop’ luistert lekker weg en heeft recht op airplay. ‘Killing Time’, een rustig piano-ballad achtig nummer en ‘I Would Rather Leave Me Than Leave You’ zijn misschien wat somber maar dat past perfect binnen de ambiance van het album. Hoogtepunt is het bijna acht minuten durende “epos”-achtige ‘Fly Off, FAll Down, Come Back’ dat een fantastische gelaagdheid kent en knap wordt uitgebouwd. De titelsong wordt tot het laatst bewaard; als een voorzichtige laatste groet voor dit moment. Het analoog klinkende Folk-achtige nummer zorgt dat je als het ware weer met beide benen op de grond land naar een hele fijne muzikale reis. Still The Mess I Was is met recht een indrukwekkend debuutalbum van internationale allure geworden en we kijken nu al uit naar nieuw werk. Veel luisterplezier!
