Op 1 maart 1973 werd Dark Side Of The Moon uitgebracht, toen het achtste album van de Britse Rockgroep Pink Floyd. Het zou uitgroeien tot één van de meest legendarische albums uit de hedendaagse popmuziek. Nu, vijftig jaar later, is daar Dark Side Of The Moon Redux, de persoonlijke herinterpretatie van dit album door Roger Waters.
Unieke band
Over het origineel kun je boeken schrijven, laat staan over de band Pink Floyd. Het feit dat bepaalde Pink Floyd coverbands zoals The Australian Pink Floyd de wereld over kunnen trekken en hiermee hun brood kunnen verdienen zegt voldoende. De vete tussen gitarist David Gilmour en Roger Waters loopt natuurlijk als een rode draad door de biografie van de band en het is Waters die al jaren op zijn eigen unieke wijze bestaande muziek nieuw leven in blaast. Denk bijvoorbeeld aan zijn bijzondere interpretatie van The Wall, die mede door het gebruik van allerlei effecten en visuele slimmigheidjes succesvol was. Eén van de argumenten voor deze remake was volgens Waters in een interview: “The original Dark Side of the Moon feels in some ways like the lament of an elder being on the human condition, but Dave, Rick, Nick, and I were so young when we made it, and when you look at the world around us, clearly the message hasn’t stuck. That’s why I started to consider what the wisdom of an 80 year old could bring to a reimagined version”.
David Gilmour
Meest bepalende verschil op muzikaal vlak is natuurlijk de afwezigheid van David Gilmour; dat allesbepalende gitaarspel ontbreekt simpelweg, mede ingegeven door de nog steeds aanwezige vete van de beide kopstukken. Daarnaast is Dark Side Of The Moon Redux een album dat door Waters vijftig jaar later wordt gemaakt. Ieder weldenkend mens kan bedenken dat je bepaalde zaken in de huidige tijd in een ander perspectief plaatst dan in 1973. Hoe moeilijk het ook is, het zijn twee aparte albums die beide in een totaal andere werkelijkheid zijn gemaakt maar wel dezelfde kern hebben. Op deze Redux wordt Waters vooral bijgestaan door multi-instrumentalist Gus Seyffert en zelf pakt hij zijn basgitaar op voor ‘Any Colour You Like’. Hij maakt regelmatig gebruik van de “spoken-lyric” en heeft ook teksten vervangen en toegevoegd waardoor het album een andere dynamiek meekrijgt.
Andere tijden
Het ontbreken van het soms venijnige maar altijd puntgave gitaarspel van Waters is onmiskenbaar een gemis en de nummers zijn wat vlakker van karakter. Een zingende Waters is ook op 80-jarige leeftijd beter dan een pratende Waters als we hem het album horen openen met de woorden: “The memories of a man in his old day, are the dads of a man in his prime”. Toch zijn de versies van nummers als ‘Brain Damage’, ‘Us And Them’ en ‘Eclipse’ prima en zal iemand waar Redux een eerste kennismaking is met de legacy van Pink Floyd zelfs dolenthousiast zijn. ‘Great Gig In The Sky’, Money’ en ‘Time’ is misschien even wennen maar ook dit luistert fijn weg als je het met open vizier benaderd. Op de inner lines lezen we terug: “Fifty years after the release of the original recording of DSOTM, I realised that the f*** warmongers hadn’t got the message the first time around and I thought, maybe I should re-record it? Partly as an homage to the great recording Nick and Rick and David and I made back in 1973 and partly as a reminder that we’re still killing the children and it’s still wrong.” Kortom, laten we uitgaan van de oprechte bedoelingen van Waters en gewoon genieten van deze bijzondere Dark Side Of The Moon Redux. Veel luisterplezier!
